Όλο εκεί βρισκόταν. Μόλις γύρισε από το σχολείο της πέταγε την τσάντα με τα βιβλία σε μια γωνιά έπαιρνε το μονοπάτι και έτρεχε να συνάντησει τους φίλους της στο δάσος. Οι φίλοι της τα σκιουράκια τα πουλιά που τιτίβιζαν στο διάβα της μια δυο αλεπούδες, σκαντζόχοιροι και πανέμορφες πεταλούδες που της χάιδευαν τα μαλλιά όταν περνούσε από δίπλα τους. Το χωριό της ορεινό, αρκετά μακριά από την μεγάλη πόλη, απόμακρο και ξεχασμένο από την πολυκοσμία και την σύγχρονη κοσμοπολίτικη γεμάτη ένταση ζωή είχε μόνο τα απαραίτητα για να ζει ένας άνθρωπος.
Δεν την ένοιαζε όμως. Είχε το δάσος και τους φίλους της. Η μάνα της ανησυχούσε. Τι θα γίνει με αυτό το παιδί .Όταν τελειώσει το σχολείο τι θα γίνει. Πως θα τα καταφέρει όταν το μυαλό της είναι πάνω από το κεφάλι της. Δεν με βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού. Αντί για αυτό όλη μέρα μετά το σχολείο τρέχει στο δάσος.
Ήθελα να ήξερα τι κάνει εκεί πέρα. Αυτά και άλλα έλεγε στον άντρα της που και αυτός κουνούσε το κεφάλι του συλλογισμένα. Πρέπει γυναίκα μόλις τελειώσει το σχολείο να την παντρέψουμε. Άλλη λύση δεν έχει. Αλλά έτσι που ονειροβατεί ποιός θα την πάρει. Τέλος πάντων θα δω τι θα γίνει .
Εκείνη την ώρα γύρισε η Αμέλια πέταξε την τσάντα της και ξεκίνησε για το δάσος Η συζήτηση κόπηκε απότομα αλλά η μάνα της βγήκε έξω και έτρεξε να την προλάβει. Καλά βρε παιδάκι μου περίμενε λίγο καλά δεν φοβάσαι να πηγαίνεις μόνη στο μονοπάτι του δάσους;
Τι να φοβηθώ βρε μαμά τα δέντρα ,τα πουλιά ή τα ζωάκια που μου κάνουν παρέα.
Αυτό ακριβώς λέω εγώ ότι πρέπει να κάνεις παρέα με φίλους με παιδιά της ηλικίας σου. Το ξέρεις ότι στο χωριό όλοι σε λένε αλλοπαρμένη; Πως θα παντρευτείς μου λες; Ποιός θα σε πάρει με όλα αυτά που λένε πίσω από την πλάτη μας; Δεν με νοιάζει τίποτα. Εμένα αυτή η ζωή μου αρέσει. Έφυγε τρέχοντας. Δεν άντεχε άλλο αυτή την κουβέντα. Ήξερε τι έλεγαν στο χωριό για αυτήν ότι είναι ονειροπαρμένη και ακατάδεκτη. Αλλά δεν την ένοιαζε .Έτσι ήθελε να ζει.
Κανείς παιδί μου δεν μπορεί να ζει μόνος του. Το σχολείο το τελειώνεις σε ένα χρόνο, τι θα κάνεις μετά; Αυτά και άλλα τόσα άκουγε αλλά συνήθειες δεν άλλαζε. Πέρασε ο καιρός τελείωσε το σχολείο και τότε κάτι άλλαξε.
Η αλλαγή έγινε συγχρόνως με την ανακαίνιση του σπιτιού κοντά στο δικό τους . Ο εποπτεύων μηχανικός αρκετό καιρό τώρα έρχονταν και ήλεγχε το σπίτι και τις ανάγκες του . Τι έπρεπε να επιδιορθώσει, βάψιμο και όλα τα σχετικά μαστορέματα και κατασκευές.
Η Αμέλια παρακολουθούσε με ενδιαφέρον πηγαίνοντας παράλληλα στο δάσος Και εκεί τον είδε .Τόσα χρόνια τώρα δεν είχε δει κανέναν να κάνεις περιπάτους όπως αυτή στο δάσος. Στην αρχή φοβήθηκε, αλλά όταν τον πρόσεξε καλά ο φόβος της έφυγε δια μαγείας. Κι αυτός στην αρχή αιφνιδιάστηκε αλλά μετά της χαμογέλασε . Ήταν ο γιος του μηχανικού , ο Φίλλιπος, που ήταν αρμόδιος για την ανακαίνιση του κοντινού σπιτιού . Είχε έρθει για να βοηθήσει τον πατέρα του, αφού μόλις νέος φοιτητής της αρχιτεκτονικής ήθελε να δει από κοντά σπίτια για ανακαίνιση να αποκτήσει εμπειρίες. Η Αμέλια άλλαξε μονομιάς Λες και την πλημμύρισε μια αλλόκοτη ιδέα που μέχρι σήμερα δεν την είχε απασχολήσει. Τι θα κάνει από εδώ και στο εξής; Ποιο θα ήταν το μέλλον της;
Αυτή η γνωριμία καθόρισε την μετέπειτα ζωή της. Οι συναντήσεις τους πλήθαιναν πάντα μέσα στο δάσος, το κρησφύγετο τους. Γιατί και αυτός το αγαπούσε όπως και η ίδια. Ένας έρωτας γεννήθηκε. Τότε πήρε την απόφαση να σπουδάσει και αυτή να είναι μαζί, να μην χωρίσουν ποτέ. Άρχισε να διαβάζει για να τα περάσει σε μια σχολή. Αλλά όχι σε μια οποιαδήποτε. Αποφάσισε να τα σπουδάσει γεωπόνος.
Οι γονείς της στην αρχή δεν το πίστευαν. Όταν όμως είδαν το πόσο αποφασισμένη ήταν δέχτηκαν την απόφαση της με ανακούφιση. Επιτέλους να που η κόρη τους άρχιζε να βάζει μυαλό.Το έβλεπαν και δεν το πίστευαν. Βέβαια δεν ήξεραν ότι για την αλλαγή αυτή συνετέλεσε ο έρωτας. Ούτε το έβαζαν με το νου τους.
Έτσι ήρθε η ώρα που η Αμέλια πήγε στην πόλη για σπουδές αλλά και να βρει τον αγαπημένο της που και αυτός την περίμενε με λαχτάρα και αδημονία. Τα χρόνια πέρασαν οι σπουδές τελείωσαν και η Αμέλια γύρισε στο χωριό της γεωπόνος Τότε πια οι γονείς κατάλαβαν.Έμαθαν για αγάπη της κόρης τους με το γνωστό ήδη αρχιτέκτονα στην πόλη . Για φαντάσου έλεγε η μάνα της στον άντρα της.Μια γνωριμία ένας έρωτας στο δάσος έβαλε μυαλό στην κόρη μας Τουλάχιστον να σταματήσουν οι ντόπιοι να μιλάνε πίσω από την πλάτη μας
Τώρα πια δεν έχουν τίποτα να πουν. Άντε να μας ζήσουν.!!! Πέρασαν τα χρόνια οι γονείς πέθαναν το ζευγάρι πηγαινοερχόταν από τη πόλη στο χωριό μαζί με τα παιδιά τους. Όλοι μαζί έπαιρναν το μονοπάτι για το δάσος το φιλόξενο και ονειρεμένο τόπο γνωριμίας τους.
Το αγαπάμε τόσο πολύ αυτό το δάσος έλεγαν στα παιδιά τους. Μας προσφέρει τόσα πολλά χρήσιμα πράγματα και όμως υπάρχουν άνθρωποι που καταστρέφουν, καίνε τα δάση χωρίς έλεος .
Τα παιδιά άκουγαν και έτρεχαν χαρούμενα πλαισιωμένα από τα πουλιά και τα μικρά ζωάκια Τι πολύχρωμα λουλούδια !!! Ελάτε να κόψουμε μερικά ,να φτιάξουμε μια ανθοδέσμη για τη γιαγιά και τον παππού. Η όμορφη οικογένεια πήρε το δρόμο του γυρισμού γιατί άρχιζε να νυχτώνει.
Ένα θρόισμα του ανέμου στα φύλλα μια φωνούλα που ψιθύρισε ξαφνικά στα αυτιά τους, Μη φοβάστε να πηγαίνετε μόνοι στο μονοπάτι του δάσους αρκεί να μένετε πάντα σε αυτό, δεν θα χάσετε ποτέ το δρόμο.
-------------------------------------------------------------
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο Εικόνα και Φράση #1
Ευχαριστώ την Mary Pertax που διοργανώνει το νέο δρώμενο.
