Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2020

Εγγύτητα -Το xmas δέντρο των bloggers

         Εγγύτητα - Το xmas δέντρο των bloggers

          Το γράμμα μου είναι το ε και η λέξη που επιλέγω είναι η  << εγγύτητα>>

                      




Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με όλα όσα συμβαίνουν με την εισβολή του κορονοϊού στη ζωή μας έχει δημιουργηθεί μια ιδιάζουσα κατάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Το περιβάλλον γύρω μας διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών και των ειδικών για την προστασία της δημόσιας υγείας  δημιουργήθηκαν οι ανάλογες αποστάσεις και έτσι η εγγύτητα στις σχέσεις των ανθρώπων πέρασε σε δεύτερο στάδιο.

Η εγγύτητα δηλαδή να είσαι ή να αισθάνεσαι κοντά σε έναν άλλο άνθρωπο η αγκαλιά ένα χάδι ένα απαλό άγγιγμα  ένα φιλί το να είμαστε κοντά ο ένας με τον άλλο δεν υπάρχουν πια όπως τα ξέραμε.

Η εγγύτητα ξεκινάει από πολύ νωρίς στην ζωή του ανθρώπου.

Του διαμορφώνει τις προσωπικές τις οικογενειακές σχέσεις στην αρχή και κατόπιν τον εντάσσει στο ευρύτερο κοινωνικό, επαγγελματικό περιβάλλον με τις φιλικές κοινωνικές σχέσεις που θα δημιουργήσει. Το παιδί από νεογέννητο  μαθαίνει την εγγύτητα από τον άνθρωπο που το φροντίζει. από την αγάπη της  μητέρα του ή του πατέρα του.

Είναι τα χάδια οι αγκαλιές τα φιλιά  όλο αυτό το συναισθηματικό δέσιμο που του δίνει αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης .

Το παιδί αν πάρει αυτές τις βάσεις με σωστό τρόπο και χωρίς ελλείψεις θα έχει, μεγαλώνοντας,  την εγγύτητα στις κοινωνικές και επαγγελματικές του σχέσεις θα είναι ευτυχισμένο γιατί θα έχει κοντά του ανθρώπους για τους οποίους θα έχει αισθήματα. Δε  θα φοβάται να τους έχει κοντά του δε θα είναι απομονωμένο.

Όμως μέσα σε αυτή την διαφορετική ζωή που ζούμε η εγγύτητα,  παρόλο που έχει δραματικά περιοριστεί, υπάρχει ακόμα μέσα  στην ψυχή και την σκέψη του καθένα για τους δικούς μας ανθρώπους την οικογένειά μας τους φίλους τους συναδέλφους αυτούς που αγαπάμε.

 Είμαστε κοντά τους διανοητικά  αν και είμαστε με κάποιους από αυτούς αναγκαστικά μακριά  για την προστασία τους , εξακολουθούμε όμως να τους έχουμε αγκαλιά με την σκέψη και την ψυχή μας  ελπίζοντας ότι αυτό το κακό σύντομα θα τελειώσει και η εγγύτητα θα θριαμβεύσει.

Είμαστε μαζί μια αγκαλιά μια συντροφιά. Σε αυτό τον κίνδυνο είμαστε ένα.

                          


Εύχομαι λοιπόν η νέα χρονιά να φέρει την εγγύτητα στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων  υγεία πάνω από όλα και ειρήνη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

                           ------------------------------------------------------

Το αγαπημένο μου άκουσμα τα Χριστούγεννα είναι τα κάλαντα και δη τα θρακιώτικα κάλαντα :

                                                                       





Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαρίνας ''Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή...''

Ευχαριστώ  την Μαρίνα  που μου έδωσε τη δυνατότητα να συμμετέχω σε αυτό το υπέροχο δρώμενο  που με γέμισε χαρά και προσμονή για την συνέχεια.



Πέμπτη 11 Ιουνίου 2020

Σαν τα παραμύθια της γιαγιάς




   Σαν τα παραμύθια της γιαγιάς 


  <<Γιαγιά αγκάλιασε με …
Αγκάλιασε με και πες μου πάλι ένα παραμύθι Ξέρεις πόσο μου αρέσουν τα παραμύθια σου γιαγιά μου .
Ω πόσο σε αγαπώ γιαγιά >>…
Η παιδική φωνούλα διέσχισε τον διάδρομο πέρασε την κουζίνα και κατέληξε στο σαλόνι .
Η Δανάη φοιτήτρια πια της ιατρικής αναπολούσε τα παιδικά της χρόνια κοιτάζοντας το άλμπουμ με τις φωτογραφίες
Τι όμορφα χρόνια ήταν εκείνα όταν τα καλοκαίρια πήγαινε στο χωριό με τα δίδυμα αδέλφια της την Ελενίτσα και τον Παναγιώτη τότε που όλα ήταν ξένοιαστα και διασκεδαστικά .
Ατελείωτες ώρες παιγνίδι μπάνια στη θάλασσα περίπατοι στην προκυμαία .
‘Ήταν τόσο όμορφο το παραθαλάσσιο χωριό  από όπου καταγόταν η μητέρα της. Ήταν τόσο όμορφη η ζωή τους χωρίς  έννοιες και προβλήματα .
Και οι παππούδες της Πόσο αγαπούσαν φρόντιζαν και προστάτευαν τα εγγόνια τους
Μερικά καλοκαίρια έρχονταν και τα ξαδέλφια της Ήταν τα παιδιά της αδελφής της μητέρας της: Ο Θανασάκης και η Καιτούλα .
Τότε γινόταν ένας μικρός χαμός με  όλα αυτά τα παιδιά να τρέχουν να φωνάζουν να γελάνε ‘Όλοι όμως ήταν χαρούμενοι, ευτυχισμένοι.
Και έκαναν όνειρα… Να τελειώσουν το σχολείο να περάσουν στο πανεπιστήμιο να βρουν μια καλή δουλειά να κάνουν αργότερα την δική τους οικογένεια .
Η Δανάη κοιτούσε τις φωτογραφίες και θυμόταν .. Η γιαγιά της έφυγε από κοντά τους εντελώς ξαφνικά το καλοκαίρι που πέρασε στο πανεπιστήμιο
Λίγο αργότερα έχασαν και τον παππού Από στενοχώρια είπαν. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την γιαγιά
<<Γιαγιά πες μου ένα παραμύθι…
Πόσο αγαπάω τα παραμύθια σου γιαγιά>>.
  Η φωνή ξανακούστηκε πιο δυνατά και την μετέφερε στο καλοκαίρι εκείνο που είχε πάει στο χωριό για τελευταία φορά πριν περάσει στο πανεπιστήμιο.
Διάβαζε για τις εξετάσεις Ήθελε να περάσει στην ιατρική να προσφέρει τις υπηρεσίες της στον συνάνθρωπο Να δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη
Το μεγάλο της όνειρο . Και τα παραμύθια της γιαγιά της που τόσο την ξεκούραζαν από το διάβασμα και την αδιάκοπη  προσπάθεια της.

Πριν από 5 χρόνια…
Η Δανάη ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά από το άγχος εκείνη την ώρα έπεσε το στυλό της στο πάτωμα , προσπαθούσε άλλα μάταια είχε εξαφανιστεί σαν η γη να τον κατάπιε , άρχισε να  νευριάζει η Δανάη,
άρχισε να φωνάζει που είναι το στυλό μου και έριξε όλα τα βιβλία της και τις σημειώσεις της κάτω στο πάτωμα.
Τότε η γιαγιά της χτυπά την πόρτα και ερωτάει:
-<<Δανάη είσαι καλά>>;
 Ένα κλάμα ακούστηκε , ανοίγει την πόρτα η γιαγιά της και βλέπει το κακό χαμό .
-<<Ηρέμησε Δανάη μου μην αγχώνεσαι και μην κλαις , δεν πειράζει τώρα αν δεν περάσεις τις εξετάσεις δεν θα γίνει και το τέλος του κόσμου>>.
-<<Έχεις δίκιο  γιαγιά άλλα θέλω να γίνω γιατρός δεν θέλω να αποτύχω>>.
-<<Δεν θα αποτύχεις Δανάη μου γιατί είσαι άξια για γιατρός και σου αρέσει το διάβασμα και η ιατρική άλλα σιγά- σιγά όλα θα γίνουν>>.
-<<Εντάξει γιαγιά>> είπε η Δανάη.
-<<Έχω φτιάξει γλυκό του κουταλιού βύσσινο που ξέρω ότι σου αρέσει να σου φέρω λίγο>>;
- <<Ναι γιαγιά είπε η Δανάη >>. Το βράδυ η Δανάη γύρισε από την παραλία που είχε πάει με κάποιες φίλες της , αμέσως ξάπλωσε στο κρεβάτι και φωνάζει την γιαγιά της .
 Η γιαγιά της την ερωτάει: -<<Τι έπαθες Δανάη μου>>;
-.<<Θέλω παραμύθι όπως παλιά >>απάντησε η Δανάη,
-<<Άλλα τώρα μεγάλωσες και μεγάλωσα και εγώ >>της είπε η γιαγιά της.
 <<Οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται>> απάντησε η Δανάη. Μετά το τέλος του παραμυθού η γιαγιά της την φιλά στο μέτωπο και της λέει καληνύχτα και όνειρα γλυκά…
<<Όνειρα γλυκά γιαγιά μου.
Σε αγαπάω.
Και εγώ σε αγαπάω γλυκιά μου>>.
Και τα κατάφερε. Φοιτήτρια της Ιατρικής πια θα τελείωνε την σχολή της και θα έκανε την πρακτική της σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας .
Θα γνώριζε έναν συνάδελφό της και θα έκαναν μια ωραία οικογένεια .
Όνειρα γλυκά… και παραμυθένια..
Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη
Σε μερικά χρόνια από τώρα η Δανάη θα ζούσε κάτι τρομερό κάτι που δεν περίμενε ότι θα ζούσε .

5 χρόνια αργότερα.
Όπως όλοι οι γιατροί .όπως όλο το νοσηλευτικό προσωπικό στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο η Δανάη θα ριχνόταν  στην μάχη για να σώσει ανθρώπους από τον φονικό ιό που θα μάστιζε τον κόσμο .
Τόσοι άνθρωποι άρρωστοι τόσοι θάνατοι  πως αντέχονται;
Η Δανάη από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί με τον άντρα της θα δίνουν τις μεγάλες μάχες να σώσουν  ανθρώπους κάτω από αντίξοες συνθήκες .
Ένα απόγευμα έπαιρνε μια ανάσα στο σαλόνι του σπιτιού της ,  κοιτώντας το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες, να πάρει κουράγιο και δύναμη από την παρουσία της γιαγιά της, όπως τότε που διάβαζε για να περάσει στο πανεπιστήμιο και η γιαγιά της για να την ευχαριστήσει, της έφερε γλυκό του κουταλιού το αγαπημένο της και την ενθάρρυνε για να συνεχίσει την προσπάθεια της.
Όνειρα γλυκά γιαγιά μου..
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό της .
-<<Πρέπει να έρθεις αμέσως Θέλουμε βοήθεια Έφεραν και άλλους>>
Έπρεπε να επιστρέψει στο νοσοκομείο .Το καθήκον την καλούσε
Αχ Θεέ μου .!
Να περάσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης Να είναι σαν ένα παραμύθι της γιαγιάς
Ένα παραμύθι με ευχάριστο τέλος
Πήρε τα κλειδιά της και άνοιξε την πόρτα Ο αγώνας θα συνεχιζόταν μέχρι την τελική νίκη.
Άλλα μέσα της έβλεπε ότι η νίκη θα ήταν πολύ κοντά γιατί υπάρχει και θα υπάρχει πάντα η ελπίδα.

Αυτή είναι η Συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5
Ευχαριστώ την Ρένα για την υπέροχη λέξη και εικόνα. 
Με τη σειρά μου παραδίνω την σκυτάλη στη Onirokosmo με τη λέξη Συμπόνια και την φωτογραφία

.Τρία συναισθήματα που μοιάζουν με αγάπη αλλά δεν είναι ...





Σάββατο 6 Ιουνίου 2020

ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ << ΕΥΤΥΧΙΑ>>



ΘΕΜΑ:

''Να αφηγηθείτε την υπόθεση μιας κινηματογραφικής ταινίας ή ενός θεατρικού έργου το οποίο παρακολουθήσατε και σας εντυπωσίασε"


Μια ταινία που με εντυπωσίασε ήταν η Ευτυχία .

 Η ταινία αφηγείται την ζωή της στιχουργού  Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, 

Η ταινία ξεκινά από την Μικρασιατική καταστροφή όπου η Ευτυχία φεύγει με την μητέρα της και τις δυο κόρες της και πάνε στη Αθηνά για να συναντήσει τον  άντρα της. 

Στη Αθηνά η Ευτυχία ασχολείται με τις τέχνες και πιο πολύ με το θέατρο και παίζει σε θεατρικές παραστάσεις. Εκεί γνωρίζει τον ηθοποιό Νίκο Αλεξίου τον  ερωτεύεται  αλλά ένα βράδυ χωρίζουν.

Ηδη από τότε η Ευτυχία έγραφε στίχους και τραγούδια σε χαρτάκια. Μέτα γνωρίζει την ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη αλλά  αποφασίζει να αφήσει το θέατρο. Η Ευτυχία ζητά διαζύγιο από τον άνδρα της γιατί όταν ασχολιόταν με το θέατρο , δεν του άρεσε. 

Αυτός της λέει ότι θα πάρει μια από τις δυο κόρες του και θα φύγουν .

Στην αρχή λέει να πάρει την μεγαλύτερη άλλα το κοριτσάκι δεν ήθελε, έτρεξε και έφυγε.

 Τελικά πήρε την μικρή του κόρη. Μετα τον χωρισμό τους , η Ευτυχία πήγαινε στη Εθνική Βιβλιοθήκη της Αθήνας και εκεί γνωρίζει τον Γιώργο Παπαγιαννόπουλο που ήταν αστυνομικός . 

Τελικά γίνονται ζευγάρι , παντρεύονται και μένουν στο νέο σπίτι της  Ευτυχίας μαζί με την μητέρα της , την κόρη της και τον φίλο της τον Λούκα που βοηθάει στις δουλείες του σπιτιού. 

Η καριέρα της Ευτυχίας σαν στιχουργός εξελίσσεται ξεκινώντας από τον Βασίλη Τσιτσάνη Την στιγμη αυτη πεθαίνει και η μητέρα της.

 Μέτα  από πολλά χρονιά η μεγαλύτερη κόρη της παντρεύετε τον ηθοποιό   Φραγκίσκο Κανέλλη και αποκτούν μια κόρη την Ρέα. 

Η Ευτυχία συνεργάζεται με πολλούς σύνθετες της εποχής όπως τον  Απόστολο Καλδάρα , τον Μανώλη Χιώτη και άλλους. 

Η μεγάλη κόρη της μαζί με τον άνδρα φεύγουν για τον εξωτερικό και όταν γυρίζουν κάνουν μια γιορτή από την χαρά που γύρισαν άλλα ο άνδρας της Ευτυχίας πεθαίνει  γιατί αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας.

 Η Ευτυχία συνεχίζει να γράφει στίχους , η μεγάλη κόρη της που λεγότανε Μαίρη χωρίζει τον άνδρα της άλλα η Μαίρη αρρωσταίνει και πεθαίνει. 

Η Ευτυχία ήδη πριν τον θάνατο του άνδρα της  ασχολιόταν με τη χαρτοπαιξία άλλα το συμβάν με τη κόρη της κάνει την χαρτοπαιξία εθισμό.

 Επίσης τότε έγραψε ένα τραγούδι για τον Μάνο  Χατζηδάκη. Στο τέλος της ταινίας η Ευτυχία κάθεται σε ένα παγκάκι και συναντάει την μητέρα της , τον άνδρα της και την κόρη της μέσα στις σκέψεις της. 

Ήταν η μόνη ταινία  μέχρι στιγμή της ζωή μου που με έκανε να δακρύσω από συγκίνηση.

 Με εντιπωσίασε πολύ και θα τη θυμάμαι πάντα.                                                                Ευτυχία , πληροφορίες της ταινίας - Σινεμά - αθηνόραμα    

ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΓΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ - ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2019

ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!

  


Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ

                                                  ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ.                                    
Τον έφτιαξε ο γιός μου για το μαθημα της τεχνολογίας του σχολείου του. Ελπίζω να σας αρεσει.

 
                                                                Καλό μήνα σε όλους!



Πέμπτη 2 Απριλίου 2020

ΤΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΣΤΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ?

Γεία σας, φίλοι μου Σημερα θα σας δειξω τι εχω κανει στη Καραντινα μεχρι στιγμης


1. Εκανα αλλαγες στο Σπιτι  γιατι ειχε διάφορα. αχρηστα πραγματα που δεν ηταν χρησιμα.
2.Εφτιαξα την αποθηκη του Σπιτιου μου.
3.Διαβαζω αρκετα βιβλια.
4.Βλεπω ταινιες και σειρες στη Τηλεοραση
Και αλλα πολλα...
Οταν πηγαμε στη Αποθηκη ο γιος μου βρηκε κατι παλαια πραγματακια και εφτιαξε μια κατασκευη!!!.
                                          Σας Αρέσει?

Επισης εχω αγαπησει την σειρα Αγριες Μελισσες που την βλεπω τωρα απο αρχη γιατι δεν ειχα δει κανενα επεισόδιο γιατι οταν επαιζαν ηταν αργα για εμενα γιατι το πρωι ειχα δουλεια. 



Ο ισχυρός μεγαλογαιοκτήμονας της περιοχής Δούκας Σεβαστός θέλει πάση θυσία να αποκτήσει την έκταση που έχουν στον κάμπο τρεις ορφανές αδελφές, για να τη χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος. Πρόκειται για τα κτήματα της 28χρονης Ελένης, της 22χρονης Ασημίνας και της 18χρονης Δρόσως. Τα τρία κορίτσια έχουν χάσει και τον πατέρα και τη μητέρα τους και έτσι η μεγαλύτερη αδελφή, που είναι και η προστάτιδα των μικρότερων, αναγκάζεται ύστερα από πιέσεις να προχωρήσει σε μια συμφωνία με τον τσιφλικά. Να παντρευτεί τον μεγαλύτερο γιο του Σέργιο και εκείνος να πάρει τα κτήματα ως προίκα, αλλά παράλληλα να διασφαλιστεί το μέλλον της ίδιας και των μικρότερων αδελφών της.Ωστόσο, το βράδυ του γάμου της αυτή και η αδελφές της θα βάψουν τα χέρια τους με αίμα.
Καταξιωμένοι ηθοποιοί και συντελεστές σε μία παραγωγή κινηματογραφικών προδιαγραφών
«Τρεις λευκές έχω στην αυλή για κάθε κόρη ξακουστήΤρεις λεύκες όλες τους ψηλές με κοιτάνε σιωπηλές…»
Κάθε φορά που γεννιόνταν μία κόρη ο πατέρας της Ελένης, της Ασημίνας και της Φρόσως φύτευε και μία λεύκα στην άκρη του περιβολιού τους για να τιμήσει τον ερχομό του νέου παιδιού. Όσο αυτές μεγάλωναν και έστεκαν ψηλές και λυγερόκορμες, τόσο τις καμάρωνε σαν τις κόρες του. Στην πιο περήφανη λεύκα, όμως, στη λεύκα της Ελένης, ένα σμήνος από άγριες μέλισσες είχε πια φωλιάσει. «Τυχερή θα είσαι, κόρη μου, κι η ζωή θα είναι γλυκιά σαν τούτο εδώ το μέλι. Θα δεις», της έλεγε ο πατέρας της. Όμως, τα χρόνια πέρασαν και η Ελένη κοιτούσε τη λεύκα και αφουγκραζόταν τον βόμβο… «Που να ‘ξέρες, πατέρα… Που να ‘ξέρες πως η ζωή μόνο πίκρες έχει γράψει για το ριζικό μου».
Η νέα δραματική σειρά εποχής του ΑΝΤ1, «Άγριες Μέλισσες» ήρθε στο νέο του πρόγραμμα και φιλοδοξεί να κάνει τη μικρή οθόνη, μεγάλη με μία δυνατή ιστορία και μία παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, με κινηματογραφική αισθητική, πολυπρόσωπο καστ και διακεκριμένους συντελεστές.
«Άγριες Μέλισσες». Στο νέο πρόγραμμα του ΑΝΤ1.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Θεσσαλικός Κάμπος 1958. Τρεις αδελφές. Ένας καταναγκαστικός γάμος.
Ένας βιασμός. Ένας φόνος κι ένα μεγάλο μυστικό.
Η ΕΛΕΝΗ (Μαρία Κίτσου), η ΑΣΗΜΙΝΑ (Έλλη Τρίγγου) και η ΔΡΟΣΩ (Δανάη Μιχαλάκη), μετά τον θάνατο του πατέρα τους, προσπαθούν να επιβιώσουν στη σκληρή, πατριαρχική κοινωνία του Θεσσαλικού Κάμπου. Ο ΔΟΥΚΑΣ (Λεωνίδας Κακούρης), ο μεγαλογαιοκτήμονας της περιοχής θέλει να παντρέψει τον γιο του, ΣΕΡΓΙΟ (Ανδρέας Κωνσταντίνου), με την μεγαλύτερη από τις τρεις αδερφές, με σκοπό να περάσουν στα χέρια του τα κτήματα των κοριτσιών. Η Ελένη δέχεται την πρόταση, με βαριά καρδιά, ως μοναδική σωτηρία για τα χρέη τους.
Τη νύχτα του γάμου, οι τρεις αδερφές βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Σκοτώνουν τον γαμπρό, στην προσπάθειά τους να τον εμποδίσουν να βιάσει τη μικρότερη αδελφή τους. Ορκίζονται να πάρουν το μυστικό στον τάφο τους. Η ανακάλυψη του πτώματος, όμως, θα συγκλονίσει την τοπική κοινωνία και θα αλλάξει όλα τα δεδομένα.
Η Ελένη, η Ασημίνα και η Δρόσω πρέπει να κάνουν τα πάντα για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια. Θα το καταφέρουν; Η «παντοδύναμη» οικογένεια του θύματος ψάχνει τον πραγματικό ένοχο και ζητά εκδίκηση.
Ποια καλά κρυμμένα μυστικά, από το παρελθόν, θα ανασυρθούν και θα τα ανατρέψουν όλα;
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία σειράς: Λευτέρης Χαρίτος Σκηνοθέτες: Σπύρος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Πατρώνης
Σενάριο:  Μελίνα Τσαμπάνη
Διεύθυνση Φωτογραφίας:  Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Σκηνογράφος: Αντώνης Χαλκιάς
Ενδυματολόγος: Γιούλα Ζωϊοπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: JK Productions
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κίτσου, Έλλη Τρίγγου, Κατερίνα Διδασκάλου, Γιάννης Στάνκογλου, Λεωνίδας Κακούρης, Γιώργος Γάλλος, Παύλος Ορκόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη, Θεοφανία Παπαθωμά, Γιώργος Σουξές, Αλίκη Αλεξανδράκη, Γιώργος Μακρής, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Αναστάσης Ροϊλός, Γιάννης Κουκουράκης, Χρήστος Πλαΐνης, Κωνσταντίνος Δανίκας, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Γιώργος Γεροντιδάκης, Μαρία Πετεβή, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αμαλία Καβάλη, Κωστής Σαββιδάκης, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Δανάη Λουκάκη, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Μαρία Αντουλινάκη, Ελένη Καρακάση, Γιώργος Ηλιόπουλος, Γρηγόρης Γιαννόπουλος.
Στο ρόλο της Ανέτ Ρουσσώ η Κάτια Δανδουλάκη
Guest Star ο Ανδρέας Κωνσταντίνου

                                      Και Καλό Μήνα με μια ωραια φωτογραφία που βρηκα στο ίντερνετ.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

ΜΕΡΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ


                                      ΜΕΡΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ


_Ο Χρόνος σταμάτησε μαζί του χαθήκαμε και οι στιγμές μας μιας ωραίας ζωής💔 μέσα στο κουτί της Πανδώρας τα έκλεισε όλα η ζωή μας και εμείς χαθήκαμε σε τοπίο μαύρο και γκρίζο δίχως ψυχή ψάχνοντας πόρτα διαφυγής να φύγουμε από αυτό την εφιάλτη που ζούμε, δεν το πιστεύω ότι ζούμε τέτοιες καταστάσεις😔💔. Ελπίζω να φύγουμε σύντομα.🌟




Έξω από την καραντίνα. η Άνοιξη ανθίζει🌹 και ομορφαίνει όμως εμείς  μέσα μας έχουμε τον Χειμώνα που παραμένει διότι μολύνθηκε από Κορονοϊό και μας μαύρισε την ψυχή. Αχ, εύχομαι σε όλους καλή δύναμη και θα φύγει αυτό το πράγμα που ζούμε, θα φύγει αν μείνουμε σπίτι άλλα πόσο να αντέξεις μέσα , προσπαθώ να κάνω δημιουργικά πράγματα άλλα δεν γίνεται η ψυχολογία πέφτει σαν βροχή .
 Φιλιά από μακριά .



Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΚΗ ΖΕΗ

Αποχαιρετώντας την Άλκη Ζέη

 

 


Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας της καταγόταν από την Κρήτη και η μητέρα της από τη Σάμο, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, που πέθανε το 1991. Απέκτησαν δύο παιδιά.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, στο τμήμα σεναριογραφίας.
Από το 1954 έως το 1964 έζησε σαν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1964 επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα, για να ξαναφύγουν πάλι όλοι μαζί με τον ερχομό της Χούντας το 1967. Αυτήν τη φορά ο τόπος διαμονής τους είναι η Γαλλία, και συγκεκριμένα το Παρίσι, απ’ όπου επιστρέφουν μετά τη δικτατορία.
Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες ακόμη τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους ήρωες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε κατοπινά ο ήρωας του γνωστού κουκλοθέατρου «Μπαρμπα-Μυτούσης», εμπνεύστρια του οποίου ήταν η Ελένη Θεοχάρη-Περάκη. Πρώτο της μυθιστόρημα είναι Το καπλάνι της βιτρίνας (1963), που το έχει εμπνευστεί από τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο και είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό. Ακολουθεί μια σειρά μυθιστορημάτων για παιδιά, και το 1987 κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. Το 2013 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό της βιβλίο Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο, και το 2017 το Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά.
Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της.
Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της Άλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό. Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα , Το καπλάνι της βιτρίνας και Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, συμπεριλαμβάνονται στα διαχρονικά ευπώλητα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες. Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.
Το Καπλάνι της βιτρίνας, το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Η Άλκη Ζέη αποτελεί πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία.
Το 2012 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου.
Το 2014 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ το 2015 απέσπασε την ίδια τιμή από το Πανεπιστήμιο Πατρών της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών.
Τον Ιανουάριο του 2015 έλαβε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, διάκριση που αποδίδεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε διαπρεπείς προσωπικότητες των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 τιμήθηκε από τη Γαλλία με τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres).


Πηγή:Εκδόσεις Μεταίχμιο








Αποχαιρετούμε την 'Αλκη Ζέη την αγαπημένη συγγραφέα των παιδικών μας χρόνων και των παιδιών μας την συγγραφεά του βιβλίου <<Το καπλάνι της βιτρίνας>> απόσπασμα  του οποίου κάναμε στο Ανθολόγιο της Ε΄και ΣΤ΄δημοτικού , που είδαμε πριν λίγα χρόνια στο θέατρο με άπειρη συγκίνηση ... της <<Μωβ ομπρέλας >> του <<Ψεύτη Παππού>> του <<Μεγάλου περίπατου του Πέτρου αποσπάσπατα του οποίου κάνουν τα παιδιά στο Ανθολόγιο στο δημοτικό.
Ένας κόσμος διαμορφωμένος και συγροτημένος σε φαντασία και μηνύματα από την μεγάλη αυτή συγγραφέα.
Σε ευχαριστούμε για όλα αυτά τα αναγνώσματα και την διαμόρφωση των παιδικων αθώων χρόνων.
Καλό παράδεισο!!! 
 

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ




Η Κική Δημουλά, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών , την 22 Φεβρουαρίου 2020, μετά από σύντομη νοσηλεία στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας θεραπευτηρίου των βορείων προαστίων.  

Διακεκριμένη και πολυβραβευμένη ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό.

Η Βασιλική Ράδου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου του 1931, με καταγωγή από την Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της, προσελήφθη ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία εργάστηκε επί 25 χρόνια, έως το 1974, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Για μια οκταετία εργάστηκε αποσπασμένη στη σύνταξη του περιοδικού Kύκλος, που εξέδιδε η τράπεζα, με λογοτεχνικό και οικονομικό περιεχόμενο, στο οποίο δημοσιεύονταν κείμενά της. Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά (1921-1986), ο οποίος εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).

Η Κική Δημουλά πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1952 με την ποιητική συλλογή Ποιήματα, την οποία αποκήρυξε μετά από λίγο και την απέσυρε από την κυκλοφορία. Από τότε εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:

Έρεβος (1956)
Ερήμην (1958)
Επί τα ίχνη (1963)
Το λίγο του κόσμου (1971)
Το τελευταίο σώμα μου (1981)
Χαίρε ποτέ (1988)
Η εφηβεία της λήθης (1994)
Ενός λεπτού μαζί (1998)
Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998)
Ήχος απομακρύνσεων (2001)
Χλόη θερμοκηπίου (2005)
Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007)
Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)
Τα εύρετρα ( 2010)
Το 1972 τιμήθηκε με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε Ποτέ, το 1996 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης και το 2001 με το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της. Τον ίδιο χρόνο της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.

Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, η τρίτη μόλις γυναίκα, που έτυχε αυτής της τιμής, από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας. Οι βραβεύσεις για την Κική Δημουλά συνεχίστηκαν το 2009 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της και το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, επίσης, για το σύνολο του έργου της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου (Αγγλικά Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά, Σουηδικά κ.ά.).

Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε αυτοβιογραφούμενη:
«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα». Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή 'Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά». Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής. Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου».

Η Κική Δημουλά έχει να επιδείξει και ένα μικρό σε έκταση αφηγηματικό έργο, μία επιλογή του οποίου περιέχεται στο βιβλίο Εκτός Σχεδίου (2005). Κυκλοφορούν, επίσης, η ομιλία που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της με τίτλο Ο Φιλοπαίγμων Μύθος (2004) και η ομιλία της στην Αρχαιολογική Εταιρεία με τίτλο Έρανος σκέψεων (2009).

Ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά ακολούθησε μια εξελικτική πορεία, με επιδράσεις από την καβαφική ποίηση στο ξεκίνημά του και με βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία τη λογοπλαστική τάση και την εικονοπλαστική ενάργεια. Ο προβληματισμός της Δημουλά, σαφώς υπαρξιακός, εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτησή της για το νόημα της φθαρτής ανθρώπινης ζωής. Τα θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Στοιχεία της γραφής της είναι ο γοργός και αιχμηρός στίχος, ο ειρωνικός τόνος με τη χρήση των λέξεων της καθαρεύουσας, της τεχνολογίας, της αργκό ή και νεολογισμών, η φιλοπαίγμων διάθεση με την παράθεση αντίθετων ή ομόηχων λέξεων, η ηθελημένη αμέλεια στη σύνταξη και οι επαναλήψεις.


Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/663

© SanSimera.gr

Άλλη μια σπουδαία πολυβραβευμένη ποιήτρια, Ακαδημαικός από τις πιο σημαντικές  Ελληνίδες  αλλά και ξεχωριστός  άνθρωπος έφυγε από κοντά μας .
Έχουμε όμως τα ποιήματά της  όλο το συγγραφικό και λογοτεχνικό έργο της να μας διδάσκει και να μας καθοδηγεί/

Την  ευχαριστούμε για όλα , ας αναπαυθεί η ψυχή της σε άλλα ουράνια μέρη.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Κικής Δημουλά, «Φωτογραφία 1948»

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.
Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ’χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να ’ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.
Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)

[πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 62005, σ. 155-156]
εικόνα

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ  Β΄ MEΡOΣ







Μέσα σ᾽ αυτό τον κυκεώνα των πολιτικών, οικο­νο­μι­κών και κοινωνικών ανακατατάξεων που βιώνουμε στις ημέ­ρες μας και αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση», κάθε τι που μας φέρνει κοντά και μας ενώνει σαν Έθνος, κάθε τι που μας υπενθυμίζει πως είμαστε εκ γενετής οι φορείς και οι θεματοφύλακες της φλόγας του Ελληνικού Πνεύματος, κά­θετι που επισφραγίζει και προστατεύει την εθνική μας ταυ­τότητα που τόσο βάναυσα έχει πληγεί και όποιο άλλο ερέ­θισμα μπορεί να ζωντανέψει την λεβεντιά της ψυχής και της ράτσας μας αποτελεί επιβεβλημένο καθήκον διότι έχουμε υπάρξει και πρέπει να παραμείνουμε λαός αξιοπρεπής και υπερήφανος που δεν συμβιβά­ζεται και δεν υποκύπτει.
Σ᾽αυτό το πνεύμα και με όλη τη σεμνότητα που απαι­τεί­ται από μέρους μου, θα ήθελα να ζητήσω την κατανόηση του αναγνώστη για την ερασιτεχνική «συγγραφική» μου προσπά­θεια να μοιραστώ μαζί του αυτό το αφιέρωμα.
Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που περνούν και φεύγουν χωρίς να μας αγγίξουν και άλλοτε, στιγμές που μένουν μαζί μας και μας συντροφεύουν για πάντα. Πιθανόν μία λέξη με νόημα, μία εικόνα ή και μία μορφή. Ελπίζω και εύχομαι η ακτινοβολία που εκπέμπει η λα­μπρή προσωπικότητα της Ηρωίδας γιαγιάς μου, να φωτίζει παντοτινά τη σκέψη μας, να μας εμπνέει το χρέος μας προς την Πατρίδα και να μας γεμίζει με υπερηφάνεια που είμαστε Έλληνες.
                                                                                         Λέλα Βύρωνος Καραγιάννη


   ΤΟ Β Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ο ΤΗΣ
Η Λέλα Β. Καραγιάννη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της αποφοι­τώντας από τη Γαλλική Σχολή Saint Josef.
Από μικρή εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για την οικογε­νεια­κή επιχείρηση και την τέχνη της αρωματοποιίας, την οποία διδάχθηκε από τον πατέρα και τον παππού της. Εργάστηκε κοντά τους επί μία δεκαετία, διευθύνοντας ένα από τα δύο καταστήματα πού της είχαν αναθέσει.
Αργότερα ταξίδεψε εκτεταμένα έως ότου εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκεί σπούδασε την τεχνική και την θεωρία της Βυζαντινής-Ρώσικης αγιο­γραφίας κοντά στο διακεκριμένο Ρώσο Καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Μό­σχας Βλάντισλαβ Αντρέγιεφ.
Παράλληλα οι γνώσεις και τα ενδιαφέροντά της εμπλουτί­σθηκαν από Σεμινάρια Φιλοσοφίας, Θεολογίας και Μεταφυσικής.
Κατά διαστήματα ασχολήθηκε με τις δημό­σιες σχέσεις του Μουσείου Γλυπτών και Ομοιω­μάτων Λουκίας Γεωργαντή.
Οι δεσμοί της με την γενέτειρά της και η αγάπη για την πατρίδα της την φέρνουν συχνά στην Ελλάδα, όπου ζει και παρα­μένει για μεγάλα διαστήματα και ασχολείται με την προβολή και την προώθηση του έργου της γιαγιάς της.
Με τη συνεργασία και συμμετοχή εξεχουσών προσωπικο­τήτων, ίδρυσε το Σύνδεσμο Ελλήνων Πολιτών Φίλων και Απογό­νων της Εθνικής Οργάνωσης Φυγαδεύσεων και Πληροφοριών «Λέλα Κα­ραγιάννη-Μπουμπουλίνα 1941-1944», του οποίου είναι Πρόεδ­ρος.
Ο Σύνδεσμος αυτός είναι ο μόνος νόμιμα εγκεκριμένος φορέας, που εκπροσωπεί τη μνήμη της Ηρωίδας και την ιστορική της Οργάνωση.
Είναι δωρήτρια προτομών καθώς και άλλων κειμηλίων της Ηρωίδας γιαγιάς της Λέλας Καραγιάννη, σε Κρατικά και Ιδιωτικά Μουσεία.
Το παρόν πόνημα είναι η πρώτη συγγραφική της προ­σπά­θεια.

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΒΥΡ. ΛΕΛΑ ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ  



Την Λέλα Καραγιάννη είχαμε την χαρά και τιμή να γνωρίσουμε από κοντά να την ακούσουμε να μιλάει για την γιαγιά της την Λέλα Καραγιάννη ,την ξακουστή και γενναία Ελληνίδα την Μπουμπουλίνα της Αντίστασης ,σε μια εκδήλωση για την μετονομασία ενός σχολείου της Αθήνας σε Λέλα Καραγιάννη.
Αυτό έγινε με δικές της προσπάθειες όταν τυχαία όπως είπε ανακάλυψε ότι ο δρόμος μπροστά από το σχολείο είχε ονομαστεί Λέλα Καραγιάννη και σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας ,τον αντίστοιχο δήμο και τον Διευθυντή του σχολείου.
Η ίδια δώρισε την προτομή που κοσμεί την είσοδο του σχολείου.
Τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου της τα έδωσε για τις ανάγκες του σχολείου
,,,,,

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ





ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ









Πρόκειται για την Ηρωίδα-Αγωνίστρια Λέλα Καραγιάννη

Λέλα Καραγιάννη, επονομαζόμενη "Μάνα της Αντίστασης" και "Μπουμπουλίνα της Κατοχής".
Η Λέλα Μηνοπούλου, όπως ήταν το όνομά της, γεννήθηκε το 1898 στη Λίμνη της Εύβοιας. Ήταν πρωτότοκη κόρη, του Αθανάσιου Μηνόπουλου, και της Σοφίας Μπούμπουλη. Το 1916 παντρεύτηκε το φαρμακοποιό Νίκο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησαν επτά παιδιά. Την Ιωάννα, το Γιώργο, την Ηλέκτρα, το Βύρωνα, το Νέλσωνα, τη Νεφέλη, και την Ελένη.



Η κατάληψη της χώρας από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές διαμορφώνει τη συνείδηση της Λέλας Καραγιάννη σε πρωτεργάτισσα της εθνικής αντίστασης. Από τις πρώτες ημέρες της Κατοχής πρωτοστατεί στη δημιουργία αντιστασιακής ομάδας, αρχίζοντας από τα μέλη της οικογένειάς της κι αρχίζει το έργο της απόκρυψης και φυγάδευσης Βρετανών στρατιωτικών που είχαν εγκλωβιστεί στη χώρα μας, αλλά και δολιοφθορές κατά του εχθρού. Με τον καιρό, η μικρή ομάδα μεγάλωσε και εξελίχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση "Μπουμπουλίνα", με περισσότερα από 100 μέλη. 
Η σύλληψη του γιου της Γιώργου, τον Ιούνη του 1941, και των θυγατέρων της, Ιωάννας και Ηλέκτρας, δεν την πτοούν. Κατορθώνει να τους απελευθερώσει και να συνεχίσει το έργο της. Ακολουθούν επιτυχείς ομαδικές φυγαδεύσεις στη Μέση Ανατολή, τις οποίες επέβλεπε η ίδια προσωπικά. Από το ραδιόφωνο του Καΐρου, ακουγόταν συχνά η φράση: "Τζάκσον-Τζάκσον ευχαριστούμε για το άρωμα". Ήταν το συμφωνημένο σύνθημα για τη διάσωση της αποστολής.
Τον Οκτώβρη του 1941, συνελήφθη, μετά από προδοσία, και κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, με την κατηγορία της κατασκοπίας. Δικάστηκε από ιταλικό στρατοδικείο, και αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων. Μετά την αποφυλάκισή της συνέχισε το αντιστασιακό της έργο, με μεγαλύτερη ένταση και μεθοδικότητα. Δημιούργησε ένα μεγάλο δίκτυο συνεργατών σε κάθε κατοχική υπηρεσία της Αθήνας, και έπαιρνε πολύτιμες πληροφορίες για τις κινήσεις και τα σχέδια των κατοχικών δυνάμεων, από Έλληνες συνεργάτες τους, αλλά και από αντιχιτλερικούς Γερμανούς και αντιφασίστες Ιταλούς αξιωματικούς, τις οποίες μετέφερε, στο συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Παράλληλα, μέλη της οργάνωσής της προέβαιναν σε πράξεις δολιοφθοράς κατά κατοχικών στόχων.
Στις 11 Ιούλη του 1944, κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, ξανασυνελήφθη από τους Γερμανούς. Την ίδια ημέρα συνελήφθησαν και πέντε από τα παιδιά της. Ο σύζυγός της, και τα δύο παιδιά της, Γιώργος και Ελένη κατόρθωσαν να διαφύγουν. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα μπουντρούμια των Ες-Ες, της οδού Μέρλιν, και βασανίσθηκαν άγρια. Δεν ομολόγησαν και η Λ. Καραγιάννη χτύπησε τον αιμοχαρή ανακριτή της, Φρίτς Μπέκερ. Τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν φρικτά. Δεν κάμφθηκε ακόμα και όταν της είπαν ότι θα εκτελούσαν τον γιο της Νέλσωνα, αν δεν ομολογούσε. Η απάντησή της ήταν: "Ζητάτε από μία Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της και την πατρίδα της, με την απειλή του τυφεκισμού των παιδιών της. Έ, λοιπόν, μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας".
Το πρωί της 8ης Σεπτέμβρη του 1944, η Λέλα Καραγιάννη οδηγήθηκε με άλλους 27 πατριώτες στο Άλσος Χαϊδαρίου. Λίγο πριν από την εκτέλεσή της, απευθυνόμενη στους άλλους μελλοθάνατους, φώναξε: "Ψηλά, παιδιά, τα κεφάλια, να δουν οι Ούννοι πώς ξέρουν να πεθαίνουν οι Έλληνες για την πατρίδα τους". Φέτος, συμπληρώνονται 75 χρόνια από την εκτέλεσή της.
Το σώμα της, διάτρητο από τις σφαίρες, παρελήφθη κρυφά από φίλους τής οικογένειάς της, και τάφηκε στο δεύτερο νεκροταφείο Πατησίων. Την επομένη, 9 Σεπτέμβρη 1944, τα πέντε παιδιά της απελευθερώθηκαν με τη μεσολάβηση Γερμανίδας κατοίκου της Αθήνας, η οποία επωφελήθηκε από την αλλαγή διοίκησης στη Γερμανική Φρουρά της Αθήνας.
Για τη δράση της και το μαρτυρικό και ηρωικό τέλος της, η Λέλα Καραγιάννη τιμήθηκε ως εθνική ηρωίδα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όσο λίγοι αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα. Η Ακαδημία Αθηνών, στη συνεδρίασή της Στις 30 Δεκέμβρη του 1947, της απενεμήθη το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας από την Ακαδημία Αθηνών και το 2011ο τιμητικός τίτλος του Δικαίου των Εθνών από τοΓιαντ Βασσέμ, το Ίδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων. Στη συμβολή των οδών Λέλας Καραγιάννη αριθ. 1 και Σταυροπούλου στην Αθήνα, κοντά στην Πλατεία Αμερικής υπάρχει η Οικία Λέλας Καραγιάννη. Μαρμάρινη προτομή της τοποθετήθηκε στην οδό Τοσίτσα, στα Εξάρχεια, το 1963, έργο της γλύπτριας Λουκίας Γεωργαντή.
Προσθήκη λεζάντας



πηγή εικόνων: προσωπικό αρχείο