ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Πέρασα από εκεί που ήταν σκοτεινά
Ήμουν χαρούμενη τότε .
Ήμουν στα σύννεφα ψηλά, με μια εξουσία
περίεργη στα χέρια μου, κρατώντας, προχωρούσα
εκεί που ήταν λουλούδια την αυγή ,το φως το μεσημέρι,
την νύχτα γλυκά με νανούριζαν στο κήπο τα ζουζούνια.
Ήταν ο παράδεισος της λησμονιάς, του πόνου η λιακάδα,
η φουρτούνα της θάλασσας ,
τα κύματα ξεσπούσαν στα βράχια
της θλίψης.
Το χάρισμα που ήρθε ξαφνικά χτύπησε την πόρτα της ζωής μου.
Μου έδωσε την συνέχεια της ψυχής,
μια στάλα δόξα ήθελα, μια χαρά στη ματαιότητα του δρόμου.
Ήμουν χαρούμενη τότε, που σε είδα στη ζωή της πόλης.
Που τραβήξαμε τον δρόμο της αναμονής.
Όλα έγιναν ένα θαύμα, μια πομπή συναισθημάτων.
Ήμουν χαρούμενη τότε.
Ένιωθα και ήμουν χαρούμενη .
Γνώρισα ανθρώπους, γνώρισα εσένα, τη φύση. τον ουράνιο θόλο.
Η βροχή έπεφτε, έδινε ζωή , ο ήλιος έδινε νιότη
Τα πουλιά έδιναν δύναμη να πετάξουμε να δούμε άλλους κόσμους .
άλλες θάλασσες, άλλες σκέψεις.
Δεν ήταν για πολύ…..
Σε μια ώρα έγιναν στάχτη μαύρισαν στη φωτιά των δακρύων.
Στην παλίρροια, στη ριπή του ανέμου, έγιναν καπνός.
Έφυγα για το μακρύ ταξίδι χωρίς έλεος, χωρίς μετάνοια
Δεν υπάρχει άφεση ,ούτε συναίσθημα
Όχι δεν είμαι πια χαρούμενη
Δεν υπάρχω για να είμαι χαρούμενη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μου αρέσει να διαβάζω τα σχόλια σας