Στα πέτρινα σοκάκια
Στα πέτρινα σοκάκια είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει με ρούχα παλιά,βρώμικα, να έχουν ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου κρατούσε ένα ξύλο από έναν κορμό καρυδιάς, ήταν σκληρό σαν τα βάσανα που είχε περάσει κατά την διάρκεια της πολύχρονης ζωής της, το μεσημέρι ο ήλιος έπεφτε επάνω της, μόνο τα καυτά της δάκρυα ήταν ορατά.
Δύο γενιές, πολλές στιγμές, ένα χάσμα μιας σκληρής πραγματικότητας
Το φως των κεριών
Κάποτε ήμουν ονειροπόλος, μέσα στο χρονοντούλαπο, σε ένα μικρό ασημί κουτί υπήρχαν οι σκέψεις, η μνήμη, τα συναισθήματα μιας εποχής που έσβησε στο πέρασμα του χρόνου, η μυρωδιά της κανέλας που έβαζε η γιαγιά στα γλυκά της, είχε μείνει ανεξίτηλη
Κάποτε ήμουν ονειροπόλος, αντλούσα δύναμη από το κουβάρι της ζωής, ώσπου ένα μαύρο πέπλο έπεσε, ακουγόταν μια μουσική με ήχους βροχής, μύριζε βρεγμένο χώμα
Κάποτε ήμουν ονειροπόλος, πήγαινα στο λιβάδι και μάζευα άνθη, πια τα άνθη της αμυγδαλιάς είχαν ξεραθεί, ήμουν σε ένα μονοπάτι στο απόλυτο σκοτάδι, ακουγόταν τότε μια κραυγή, μια δυνατή φωνή, ένα σημάδι για να σωθείς
Κάποτε ήμουν ονειροπόλος, όλα τα φώτα της ζωής έλαμπαν σαν χρυσό ύφασμα και τότε στο σκοτεινό τοπίο, είδα το φως στη άλλη άκρη του δρόμου, μια λευκή γραμμή, σαν την φλόγα του καντηλιού στο σπίτι του παππού ήταν εκείνο το φως δεν έσβηνε ποτέ, συνεχιζα την διαδρομή, βγήκα στη σκηνή
Κάποτε ήμουν ονειροπόλος και τώρα είμαι, άκουγα γέλια, χαρούμενες φωνές από την πλευρά των θεατών, τα όνειρα των θεατών δεν σβήνουν, ούτε τα δικά μου δεν σβήνουν, θα μείνουν ζωντανά σαν την φλόγα των κεριών, η ελπίδα για να τα καταφέρεις να βγεις από τις μη ευνοϊκές συνθήκες θα μείνει ζωντανή, επειδή το φως των κεριών θα μείνει ζωντανό, θα το κρατήσουμε το φως όλοι μαζί σαν ένα ενιαίο σύνολο, είμαστε ένα κάθε στιγμή
