ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Κάθε μέρα από τότε που το θεριό τους χτύπησε έκανε τα ίδιο πράγμα
Φρόντιζε την άρρωστη γυναίκα του . Από την στιγμή που διαγνώστηκε με αυτή την ασθένεια δεν έκανε τίποτα άλλο.
Είχε βέβαια και τη βοήθεια του μεγαλύτερου γιου του αφού ο μικρότερος είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του .
Η διάγνωση τους ήρθε σαν κεραμίδα.
Άνοια μη αναστρέψιμη.
Τι να κάνει και αυτός…
Μόλις είχε πάρει την σύνταξη του επιδόθηκε σε έναν διαρκή αγώνα για την φροντίδα της .
Κάποιες στιγμές ο λογισμός του γυρνούσε στο παρελθόν όταν γνωρίστηκαν .
Τις χάιδευε τα άσπρα της μαλλιά και με δάκρυα στα μάτια θυμόταν εκείνη την ημέρα.
Ήταν Απόκριες Είχε πάρει άδεια λίγων ημερών από τη δουλειά του και αποφάσισε να κάνει σε ένα ταξίδι στη Βενετία.
Ένα ταξίδι που θα τον σημάδευε για πάντα.
Σε ένα πάρτυ αποκριάτικο με την μουσική και το χορό να παρασέρνει τα πάντα τη γνώρισε. Είχε πάει και αυτή για ολιγοήμερες διακοπές.
Την είδε από μακριά.Πρεπει να τον είχε προσέξει και αυτή.Του άρεσε η μάσκα που φόραγε, του προκαλούσε ένα μυστήριο που ήθελε να ανακαλύψει. Την πλησίασε.
Την άρπαξε από το χέρι και άρχισαν να στροβιλίζονται στο ρυθμό.
Το ξεφάντωμα δεν έλεγε να τελειώσει. Το ποτό έρεε άφθονο και η μουσική τους τρέλαινε.
Ξημέρωνε όταν αποφάσισαν να κάνουν με τη γόνδολα μια βόλτα στο Μεγάλο Κανάλι .
Ένας έρωτας δυνατός, κεραυνοβόλος , τους παρέσυρε και δεν μπορούσαν να σταματήσουν.
Το ειδύλλιο τους ξεκίνησε από τότε και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος.Παντρεύτηκαν,έκαναν δύο παιδιά, πάντα αγαπημένο,ι είχαν ταιριάξει από την πρώτη στιγμή. Τα παιδιά μεγάλωσαν και αυτοί πάντα μαζί και αχώριστοι με αγάπη και σεβασμό για τις επιθυμίες και τα θέλω του άλλου.Μέχρι που ήρθε η συμφορά. Θυμόταν τις όμορφες στιγμές τους όταν την είδε νύφη στην εκκλησία, όταν γεννήθηκαν τα παιδιά,το ταξίδι στην Βενετία όπου γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν. Θυμόταν και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και έπεφταν πάνω στην φωτογραφία που κρατούσε.
Κάθε μέρα από εδώ και καιρό έκλαιγε πάνω στη φωτογραφία.Δεν άντεχε άλλο να τη βλέπει έτσι.
Την άφησε πάνω στο κομοδίνο δίπλα στα φάρμακα,στο ποτήρι με το νερό
Αναπαριστούσε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όταν είχαν πάει να την δουν και ένας φωτογράφος τους είχε τραβήξει.
Της χάιδεψε τα άσπρα της μαλλιά της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και σηκώθηκε,προχώρησε και βγήκε από το δωμάτιο.
Δεν μπορούσε να τη βλέπει άλλο έτσι χωρίς να τον γνωρίζει, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, χωρίς να θυμάται τις όμορφες στιγμές που έζησαν μαζί.
Η φράση που έλεγε συνήθως ήταν: Ποιος είσαι εσύ; Σε ξέρω; Πρώτη φορά σε βλέπω.
Δεν τον θυμόταν πια,δεν θυμόταν τα παιδιά τους.
Μια κατάσταση που δεν θεραπεύεται και ας έπαιρνε τα φάρμακα που είχαν γράψει οι γιατροί.
Πότε καλυτέρευε και πότε βυθιζόταν σε έναν κόσμο ξένο και μακρινό από τον δικό τους.
Δεν υπήρχε καμία ελπίδα.
Πόσο θα άντεχε ;
Την επόμενη μέρα μετά από εναγώνια αναζήτηση τους βρήκε ο γιος του αγκαλιασμένους.
Μια φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο αφημένη πρόδιδε την ευτυχία που μεσουράνησε και χάθηκε στο σύμπαν.
Από αληθινό γεγονός
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο ''Μια εικόνα έξι λέξεις "που διοργάνωσε με μεγάλη όπως πάντα επιτυχία η Μary Pertax.
Ευχαριστώ Μαίρη μου για την φιλοξενία καθώς και όσους με ψήφισαν.
