ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

                     ''  ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ'' ΤΟΥ ΤΖΩΝ ΣΤΑΙΝΜΠΕΚ





 Τα "Σταφύλια της οργής", το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζων Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια. Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το μυθιστόρημα του Στάινμπεκ. Της οικογένειας Τζόουντ από την Οκλαχόμα. Κακοτοπιές,απρόοπτα,συνθήκες εξαθλίωσης κατά την διάρκεια του ταξιδιού.Και μετά η προσαρμογή,ο αγώνας για επιβίωση,η διαφορετική εποχή όλα αυτά στηρίζονται στο σχήμα ότι όσο η οικογένεια είναι ενωμένη δεν φοβάται τίποτα.
 Για να αποδώσει όσο μπορούσε πιο ρεαλιστικά την εξιστόρηση του, ο συγγραφέας έζησε για ένα διάστημα ανάμεσα στα αυτούς τους εσωτερικούς μετανάστες, οι οποίοι, φθάνοντας στον προορισμό τους, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει: τους περίμεναν η καχυποψία, η εχθρότητα, η αναδουλειά, η πείνα και η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και των εκπροσώπων του κράτους.  Τα Σταφύλια της οργής γράφτηκαν το 1939 και ένα χρόνο μετά ο Τζων Στάινμπεκ πήρε το βραβείο Πούλιτζερ. Το βιβλίο αυτό μας διδάσκει ότι όταν ο κάθε  λαός είναι ενωμένος μπορεί και επιβάλλεται να τραβήξει μπροστά  Εναντίον των αστυνομικών που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη, εναντίον του μίσους και της καχυποψίας των κατοίκων που τους δέχονται, εναντίον του ανορθολογισμού των μεγαλογαιοκτημόνων και των συνεταιριστικών οργανώσεων που δεν  τους προσφέρουν παρά ψίχουλα,εναντίον στο ίδιο το κράτος που δεν κάνει τίποτα να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση.   Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου..Επίσης μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα το 1940 και κέρδισε 2 Όσκαρ .( Σκηνοθεσίας και Β ΄ Γυναικείου ρόλου).

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ

ΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ  ΨΑΡΑΚΙ ΚΑΙ Η ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΚΟΠΕΛΑ

Μία φόρα και ένα καιρό ήταν ένα πολύχρωμο ψαράκι που το έλεγαν Χρωματάκι γιατί τα χρώματα από τα λέπια του φώτιζαν όλο τον βυθό . Ένα πρωί το ψαράκι φεύγει από το σπίτι του και γρήγορα καθώς κολυμπούσε βρέθηκε σε ένα μακρινό μέρος που ήταν τρομακτικό. Εκεί βρήκε ξαφνικά  μια άγκυρα πολύ βαριά και δεν μπορούσε να την σηκώσει προσπαθούσε, προσπαθούσε , άλλα τίποτα, δεν μπορούσε, άλλα ξαφνικά το ψαράκι βλέπει ένα δίχτυ  και τότε το δίχτυ πιάνει την άγκυρα μαζί  με το ψαράκι.

Ήταν δυο ψαράδες που έπιασαν την άγκυρα μαζί με το ψαράκι

- Άγκυρα έπιασες ;

- Ναι άγκυρα έπιασα όχι μόνο και ένα πολύχρωμο ψαράκι

- Τέλειο να το αγγίξω!

-Βεβαίως

Και τότε ο  άλλος ψαράς πιάνει το ψάρι και τότε το ψάρι πήδηξε και έφτασε στο λιμάνι της  πόλης. 

Στη άκρη του λιμανιού περπατούσε μια κοπέλα, ανήσυχη,  πήγε κοντά στο ψαράκι .

Η κοπέλα πήρε  το ψαράκι του χαμογέλασε και το  παίρνει  στο σπίτι της  βάζοντας το σε μια γυάλα.

Μετά από λίγες ήμερες  η κοπέλα που την έλεγαν Μαρίνα  και το ψαράκι έγιναν αχώριστοι φίλοι .Κάθε μέρα το ταΐζε και  το φρόντιζε. .Η Μαρίνα είχε μια μικρή κόρη και ο άνδρας της ήταν δύτης. Επίσης είχαν έναν γάτο χοντρούλικο  που του άρεσε να κοιμάται ήσυχα χωρίς φασαρίες. Αλλά μια μέρα το ψαράκι έκανε θόρυβο στη γυάλα του,  ο γάτος που κοιμόταν δίπλα  ξύπνησε ξαφνικά και θυμωμένος  πηδάει και ρίχνει την γυάλα κάτω και την σπάει. Τότε το βλέπει η κοπέλα και ρίχνει ένα βάζο γεμάτο νερό πάνω στο γάτο. Τότε ο γάτος παίρνει το ψαράκι  και φεύγει από το σπίτι,   περνά όλη την πόλη και φτάνει κρατώντας  το ψαράκι σε μια θάλασσα και το ρίχνει μέσα.Μεσα στη θάλασσα το ψαράκι έπεσε ήρεμα στη άμμο εκεί βλέπει κάτι να  κολύμπα. Ήταν μια θαλασσιά χελώνα

- Τι έπαθες; Το ρώτησε.

-Με έριξε στη θάλασσα ένας γάτος

-Φοβερό. Που είναι η οικογένεια σου;

-Ζούσα μόνος σε ένα σπιτάκι γεμάτο κοχύλια ,από τότε που έφυγα από το σπίτι μου. Ξαφνικά  γνώρισα  την Μαρίνα που το χαμόγελο της φωτίζει όλο το βυθό.

- Ωραία θα σε βοηθήσω να βρεις την Μαρίνα.

Μετά η χελώνα και το ψαράκι κολυμπούσαν και βρεθήκαν στη άκρη του λιμανιού και μετά από λίγη ώρα μακριά είδαν την Μαρίνα.Τότε η χελώνα έδωσε το ψαράκι.ΚΑΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΗ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

                                     
                                             Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
                      


 Ο Ντοστογιέφσκι στους "Δαιμονισμένους",  ''στο Έγκλημα και τιμωρία '', στους "Αδελφούς Καραμαζόφ" και σε όλα του τα έργα αναφέρεται  στην ανθρώπινη ψυχή και το πως αντιδρά  όταν  επηρεάζεται από τις κοινωνικές ,οικονομικές  συνθήκες.
Ο "Ηλίθιος", θεωρείται το καλύτερο  έργο του  Ντοστογιέφσκι.από πολλούς κριτικούς και μελετητές του έργου του.Ο ήρωας Λέων Μίσκιν   είναι  ένας πρίγκιπας ο οποίος έρχεται από την Βαρσοβία ένα πρωινό στην Πετρούπολη με αμαξοστοιχία. Είναι  ένα  παιδί 26 χρονών που δεν έχει μεγαλώσει την ψυχή στον χαρακτήρα  και στο μυαλό Αυτή η αθωότητα που τον διακρίνει και κατευθύνει τις πράξεις του παρεξηγείται από τον κόσμο που συναναστρέφεται, ο οποίος έχει πάθη και αδυναμίες,  με αποτέλεσμα να τον χαρακτηρίζουν ηλίθιο.Ο  Ντοστογιέφσκι παρουσιάζει τον ήρωα του γραφιά και επιληπτικό όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος.  Ο Ντοστογιέφσκι φανερώνει με αφορμή τον ήρωα του απαντήσεις για την ανθρώπινη ύπαρξη.Δεν είναι ένα απλό δημιούργημα αλλά η ίδια η αυτοπροσωπογραφία του  μεγάλου αυτού συγγραφέα. Ο   Ντοστογιέφσκι γνωρίζει την τέχνη του γραφιά  και άλλοι ήρωες του είναι γραφιάδες,γνωρίζει να δημιουργεί  να γράφει και να ονειρεύεται μέσα στους κόσμους που δημιουργούνται Ακόμα είναι επιληπτικός γνωρίζει την επιληπτικές κρίσεις την αρχή και το τέλος τους και αυτή τη γνώση την μεταδίδει μέσω του ήρωα του το αναγνώστη του .Αναφέρει ο ηλίθιος μια εκτέλεση και την αγωνία της ψυχής και του σώματος που βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα.Είναι η ίδια πορεία που έκανε ο συγγραφέας όταν ήταν πολιτικός κρατούμενος καταδικάστηκε σε θάνατο και πέρασε όλα αυτά που αναφέρει ο ήρωας του μέχρι την τελευταία στιγμή που του δόθηκε χάρη. Όμως και άλλα βιβλία του Ντοστογιέφσκι έχουν  αυτοβιογραφικό χαρακτήρα.(Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων).
Σε αυτό το έργο του ο Ντοστογιέφσκι συνοψίζει στοιχεία από άλλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες , οι Άθλιοι του Ουγκώ, ακόμα και από τα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη. Ενώ φαίνεται  αποστασιοποιημένος στην ουσία συμπάσχει με τον ήρωα του βάζει την ίδια την ψυχή του είναι ο καλύτερος δημιουργικός αναγνώστης στο ίδιο του το έργο.Αυτό το έργο περιγράφει τα προσωπικά ταξίδια το ίδιου του συγγραφέα με συμβολισμούς, μυστήρια ,μυστικά, και ταύτιση των απόψεων του με τον ήρωα.Ο Τολστόι αναφέρει ότι ο Ηλίθιος είναι το διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Απομένει στον κάθε αναγνώστη να το ανακαλύψει , να ανακαλύψει την δημιουργία της γραφής του συγγραφέα και γιατί όχι να ταυτιστεί  μαζί τους.

ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΙΩΝ

                                                  ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΙΩΝ



 Θεοφάνια που εορτάζονται σε ολόκληρη τη χώρα, είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας. Με τα Φώτα τελειώνει η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Η ελληνική παράδοση είναι πλούσια σε ήθη και έθιμα και κάθε γωνιά της χώρας τα γιορτάζει με διαφορετικό τρόπο.
Η νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι και ένα νέο ξεκίνημα της ανθρωπότητας που σηματοδοτείται από το χριστιανικό βάπτισμα και τον αγιασμό του κόσμου κυριαρχούν ως συμβολισμοί στη γιορτή των Θεοφανίων και στα έθιμα που τη συνοδεύουν στη βόρεια Ελλάδα. Στον αγιασμό των υδάτων και το περιεχόμενο των μεταμφιέσεων που κυριαρχούν και πάλι στα εορταστικά δρώμενα συνυπάρχουν στοιχεία που ξορκίζουν το κακό, συνθήκες που σηματοδοτούν την αύξηση της διάρκειας της ημέρας και τη μείωση της διάρκειας της νύχτας, αλλά και αναπαραστάσεις παραδοσιακού γάμου.
Πρόκειται για πανάρχαια έθιμα που κυρίως αναβιώνουν τις τελευταίες ημέρες του Δωδεκαημέρου και πιο συγκεκριμένα το διήμερο (παραμονή και ανήμερα) των Θεοφανίων και της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Οι "Αράπηδες", τα "Μπαμπούγερα", οι "Μωμόγεροι", η Καμήλα είναι μερικά μόνο από τα έθιμα που αναβιώνουν μέχρι τις μέρες μας διατηρώντας έτσι αναλλοίωτες παραδόσεις αιώνων και κρατώντας ζωντανούς συμβολισμούς που σχετίζονται με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων, τη γονιμότητα του ανθρώπου και την ευφορία της γης.
Το έθιμο των Αράπηδων
Ανήμερα των Θεοφανίων στη Δημοτική Κοινότητας Νικήσιανης του δήμου Παγγαίου, στο Μοναστηράκι, στον Ξηροπόταμο και στο Βώλακα της Δράμας, τελείται με διάφορες παραλλαγές ένα δρώμενο γνωστό ως Αράπηδες, επειδή στην μεταμφίεση των πρωταγωνιστών κυριαρχεί το μαύρο χρώμα: μαύρες φλοκωτές κάπες και εντυπωσιακές υψικόρυφες προσωπίδες, κεφαλοστολές από γιδοπροβιές.
Όλες οι ομάδες των «Αράπηδων» κάνουν κοινή παρέλαση στους δρόμους, κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους των κουδουνιών τους. Δύο αρχηγοί ομάδων παλεύουν μέχρι την τελική πτώση του ενός. Ακολούθως, γύρω από τον πεσμένο αρχηγό, μαζεύονται όλοι, σε μια μυσταγωγία, που τελειώνει με την ανάσταση του νεκρού και τον ιδιόρρυθμο ξέφρενο χορό όλων, που ακολουθεί.
Σύμφωνα με την παράδοση, η παράσταση αυτή συμβολίζει το θάνατο του Διονύσου από τους Τιτάνες και την ανάστασή του από το Δία και παράλληλα την χειμερία νάρκη της φύσης που είναι ο Χειμώνας και στη συνέχεια την ανάσταση της φύσης με τον ερχομό της Άνοιξης.
Αυτό που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, είναι η εμφάνιση των Αράπηδων, με την οποία ντύνονται μόνο άντρες. Το ντύσιμο των Αράπηδων, περιλαμβάνει τα τσερβούλια (παπούτσια) που κατασκευάζονται από ακατέργαστο χοιρινό δέρμα και συγκρατούνται από τις λαπάρες που είναι δερμάτινα σχοινιά και τα καλτσούνια (κνήμες με υφαντό πανί από τρίχωμα προβατίνας) που φορούν στα γόνατα. Στο κάτω μέρος του σώματος φορούν μπινιβρέκι (μάλλινο παντελόνι) και στο πάνω μέρος χοντρή τσομπάνικη κάπα. Στη μέση τους, φορούν τέσσερα ποιμενικά κουδούνια (τσάνια) διαφόρων μεγεθών. Το πρόσωπο είναι καλυμμένο με την μπαρμπότα (προσωπίδα) που είναι το τομάρι μιας γίδας το οποίο είναι ραμμένο και στερεώνεται στις άκρες του, στα σχοινιά των κουδουνιών. Η μπαρμπότα στολίζεται με ένα λευκό μαντήλι το οποίο έχει πάνω του χρωματιστά σχέδια, φλουριά και λουλούδια.
Τα Μπαμπούγερα της Καλής Βρύσης
Τραγόμορφες φιγούρες των «Μπαμπούγερων», μορφές που ξεπηδούν από τη λατρεία της Μητέρας Γης και του θεού Διονύσου. Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι με κατσικοδέρματα και με πρόσωπα μαυρισμένα με αιθάλη, τραγουδούν και χορεύουν, ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα. Έτσι και φέτος ανήμερα των Θεοφανείων θα πραγματοποιηθούν τα «Μπαμπούγερα» στην Καλή Βρύση με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί το δρώμενο.
Οι Μωμόγεροι
Πρόκειται για ένα λαϊκό σατυρικό δρώμενο με προθεατρική μορφή. Τελείται από τους Πόντιους με παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της Δράμας. Αναπαρίσταται στις αυλές των σπιτιών και στις πλατείες τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Κύριο πρόσωπο ο Μωμόγερος η Κιτί Γοτσάς με θίασο συντελεστών όπως η νύφη και ο γαμπρός, ο Αλής (έφιππος ), ο πατέρας, ο γιατρός, ο οργανοπαίχτης, ο κουμπάρος, ο χωροφύλακας, δυο μικροί διάβολοι, η έγκυος γυναίκα και η συνοδεία.
Όλοι οι συντελεστές φορούν κουδούνια όπως προβιές και δέρματα τράγων. Κεντρικό πρόσωπο του θιάσου των τελεστών ο Μωμόγερος ή Κιτί γοτσάς ή Πορδαλάς (Θρυλόριο) ο οποίος με τη δύση του ήλιου εισβάλλει με την ακολουθία του στα σπίτια του χωριού και εμπλέκει τους σπιτονοικοκύρηδες σε περιπέτειες «εξαπατώντας» τους. Η απαγωγή της νύφης παίζει κι εδώ καθοριστικό ρόλο καθώς μετά από αλλεπάλληλες εικονικές συμπλοκές μεταξύ των τελεστών, το νέο ζευγάρι, η νύφη και ο γαμπρός κατορθώνουν να σμίξουν, στεφανώνονται μάλιστα από τον παπά που εισέρχεται στο τέλος στο θίασο επιβάλλοντας την τάξη. Με τη συνοδεία ποντιακής λύρας και νταουλιού χορεύοντας και διασκεδάζοντας τα μωμογέρια, εγκαταλείπουν το σπίτι για να επισκεφθούν το επόμενο όπου θα προβούν σε ανάλογους, νέους αυτοσχεδιασμούς και μιμικές πράξεις.
Γαλάτιστα Χαλκιδικής: η καμήλα και η απαγωγή
Πρόκειται για ένα έθιμο που αναβιώνει αδιαλείπτως από τα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που κάποιος ερωτευμένος, προκειμένου να απαγάγει την αγαπημένη του κάτω από τα μάτια του Τούρκου επιτρόπου, σκαρφίστηκε ένα μοναδικό κόλπο. Έστησε ένα γλέντι στο χωριό και παράλληλα έφτιαξε το ομοίωμα μιας καμήλας μέσα στο οποίο κρύφτηκε ο ίδιος και οι απαγωγείς φίλοι του που μπήκαν στο σπίτι, έκλεψαν την κοπέλα και την φυγάδευσαν κάτω από το ομοίωμα της καμήλας. Σήμερα, το έθιμο αναβιώνει με το ομοίωμα της καμήλας να γυρνά στο χωριό και με 6 άνδρες να κρύβονται από κάτω χορεύοντας και τραγουδώντας.
Δωδεκάνησα: Οι βουτηχτάδες κρατούν την ανάσα τους
Σε πολλά Δωδεκάνησα, αλλά κυρίως στο Δ. Σύμης και στο Δ. Καλύμνου, οι βουτηχτάδες, όσοι δηλαδή βουτούν να πιάσουν το σταυρό αψηφώντας τις χαμηλές θερμοκρασίες του νερού της θάλασσας, κρατούν την ανάσα τους για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κάτω από το κρύο νερό. Και φυσικά, όσο διαρκεί η παγωμένη βουτιά, οι ψαράδες των νησιών με τις βάρκες τους, σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τους βουτηχτάδες που θεωρούνται οι τυχεροί της νέας χρονιάς που μόλις μπήκε.
Ανήμερα τα Φώτα, μετά τη Λειτουργία, τελείται πανηγυρικά στις εκκλησιές των Δωδεκανήσων ο «Μέγας Αγιασμός» και στη συνέχεια γίνεται η κατάδυση του Σταυρού στη θάλασσα, για να αγιασθούν και τα νερά. Πολλοί είναι οι νέοι που θα βουτήξουν στο κρύο νερό για να πιάσουν τον Σταυρό, ενώ σε αρκετά νησιά τρία λευκά περιστέρια-που συμβολίζουν την Αγία Τριάδα- αφήνονται να πετάξουν πάνω από το χώρο της τελετής. Εκείνος που θα πιάσει τον Σταυρό θεωρείται τυχερός κι ευλογημένος.
Την παραμονή των Θεοφανίων φέρνουν από την εκκλησιά τον «μικρό αγιασμό» μαζί μ' ένα κλαδί ελιάς.
Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων αναβιώνει και σήμερα στα χωριά της Κω με ιδιαίτερη επιτυχία, όπως κάθε χρόνο παραμονή των Φώτων. Οι κάτοικοι των χωριών του νησιού, σχεδόν σε κάθε σπίτι, φτιάχνουν τους «μαρμαρίτες» τους. Πρόκειται για ένα μείγμα από αλεύρι και νερό, το οποίο ψήνεται σε θερμαινόμενο μάρμαρο σε στρογγυλά κομμάτια και σερβίρεται με μέλι και κανέλα.
Το γλυκό αυτό, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές για τους κατοίκους του νησιού, τα παλαιότερα χρόνια φτιαχνόταν σε θερμαινόμενα μάρμαρα που τοποθετούνταν πάνω σε φωτιές στις πλατείες των χωριών, ενώ τώρα παρασκευάζεται στα σπίτια, πάντα όμως πάνω σε θερμαινόμενο μάρμαρο.
Τις περασμένες δεκαετίες όταν οι κάτοικοι των χωριών του νησιού ήταν στην συντριπτική τους πλειονότητα γεωργοί και κτηνοτρόφοι, από το ίδιο μείγμα, την παραμονή των Φώτων, έφτιαχναν επίσης «μαρμαρίτες» σε σχήμα σταυρού τούς οποίους προσέφεραν στα ζώα που είχαν (αγελάδες, αιγοπρόβατα κ.λπ.) για να τους δείξουν την ευγνωμοσύνη τους.
Έως και σήμερα, οι κάτοικοι των χωριών της Κω μαζεύονται οικογενειακά και σε παρέες σε σπίτια και φτιάχνουν τους δικούς τους «μαρμαρίτες».
Tα παλαιότερα χρόνια όταν οι «μαρμαρίτες» παρασκευάζονταν στις πλατείες των χωριών υπήρχε το έθιμο, οι νέες κοπέλες του χωριού να ρίχνουν πάνω στο θερμαινόμενο μάρμαρο φύλλα ελιάς, τα οποία εφόσον αναποδογύριζαν όταν καίγονταν σήμαινε ότι θα εκπληρώνονταν οι ευχές που έκαναν. Και την επόμενη μέρα όμως οι «μαρμαρίτες» τρώγονται με άλλο τρόπο. Οι κάτοικοι των χωριών της Κω συνηθίζουν το πρωί να τους «βουτάνε» σε αυγό και να τους τηγανίζουν σε χοιρινό λίπος.
Δ. Ερμιονίδας: «Γιάλα γιάλα»
Στην Ερμιόνη, σύμφωνα με το έθιμο του «γιάλα γιάλα», την παραμονή των Φώτων οι νέοι, κυρίως αυτοί που θα καταταγούν στο στρατό, στολίζουν τις βάρκες στο λιμάνι με κλαδιά από φοίνικες. Τη νύχτα, φορώντας παραδοσιακές στολές τραγουδούν και περνούν σπίτι- σπίτι δεχόμενοι κεράσματα, φτάνοντας το πρωί στο λιμάνι, όπου ανεβαίνουν στις στολισμένες βάρκες και τις κουνούν με δύναμη συνεχίζοντας το τραγούδι «γιάλα-γιάλα» μέχρι να γίνει ο καθαγιασμός των υδάτων, με την κατάδυση του Σταυρού και την εικόνα της Θεοτόκου στη θάλασσα όπου θα βουτήξουν για να τα πιάσουν.
Θεσσαλία: Τα ποτάμια και το ράντισμα
Σε πολλά χωριά της Θεσσαλίας, όπου υπάρχουν ποτάμια, οι κάτοικοι παίρνουν τα εικονίσματα από την εκκλησία και τα μεταφέρουν στο ποτάμι. Εκεί, μέσα στα παγωμένα νερά των ποταμών, ρίχνουν τον σταυρό και με αυτόν ραντίζουν τα εικονίσματα, τα οποία στη συνέχεια επιστρέφουν στην εκκλησία ,ενώ συνηθίζουν να ραντίζουν με το ευλογημένο νερό και τα χωράφια για να έχουν καλή σοδιά. Σε αρκετά χωριά της Θεσσαλίας, βουτούν ολόκληρη την εικόνα μέσα στο ποτάμι.
Δ. Καστοριάς: Αναβίωση των «Ραγκουτσίων»
Ανήμερα των Φώτων στην Καστοριά αναβιώνουν τα «Ραγκουτσάρια». Οι κάτοικοι φορούν τρομακτικές μάσκες για να ξορκίσουν το κακό από την περιοχή και ζητούν αμοιβή από τους περαστικούς για το καλό που κάνουν στην πόλη.
Δ. Λευκάδας: Τα Ιερά Πορτοκάλια
Οι πιστοί συγκεντρώνονται πλάι στη θάλασσα και ο ιερέας ρίχνει το σταυρό στο νερό, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της χώρας. Όμως, στη Λευκάδα, μαζί με το σταυρό, ρίχνουν στη θάλασσα και ένα μάτσο πορτοκάλια δεμένα μεταξύ τους με σκοινί. Στη συνέχεια, τα ευλογημένα αυτά πορτοκάλια κρεμιούνται πλάι στα εικονίσματα των εκκλησιών.
Ζάκυνθος
Στη Ζάκυνθο κάθε ναός στολίζεται με κλαδιά νεραντζιάς, νεραντζόφυλλα, νεράντζια και σπαθόσχημα φύλλα από τα φυτά κοκοράκια που η παράδοση θέλει να φύτρωναν στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού.
Επίσης, με τούφες από νεράντζια και πορτοκάλια στολίζονται την ημέρα των Φώτων και οι πολυέλαιοι, αλλά και ορισμένες εικόνες στο εσωτερικό του ναού. Ακόμη οι πιστοί τοποθετούν πάνω στο πάρκο που έχει στηθεί εντός του ναού, και στο οποίο θα λάβει χώρα η ιεροτελεστία του αγιασμού, τούφες πορτοκάλια, για να βαφτιστούν από τους ιερείς.
Οι αγιαστούρες
Οι ιερείς κρατώντας στα χέρια τους τον Σταυρόν και αγιαστούρες, που είναι επίσης κατασκευασμένες απαραίτητα από άνθη: λεβάντας, μανουσάκια, χρυσάνθεμα και νεραντζόφυλλα ακολουθώντας καθιερωμένο τυπικό, επικαλούμενοι την ευλογία του Θεού, προβαίνουν στον Αγιασμό του ύδατος.
Στο εικονοστάσι
Στη γιορτή των Φώτων, όμως, ένα ακόμα έθιμο είναι να στολίζονται οι εικόνες στο εικονοστάσι του σπιτιού με νερατζόφυλλα. Στην κεντρική εικόνα βάζουν και ένα νεράντζι, το οποίο μένει εκεί μέχρι το πρωί της Καθαρής Δευτέρας. Τότε το βγάζουν και πίνουν τον χυμό του, για τον πονόλαιμο. Στην γιορτή των Φώτων, οι Ζακυνθινοί, που πηγαίνουν στην εκκλησία παίρνουν κοντά τους μια «τσούφα» (δέσμη) πορτοκάλια, τα οποία βουτούν στο αγιασμένο νερό, για να ευλογηθούν.
Το παράξενο πρετσεσίο
Ένα παράξενο πρετσεσίο (λιτανεία) γίνεται, παραμονή των Φώτων, στη Ζάκυνθο. Στις 8 το βράδυ και με το τέλος του όρθρου, ο οποίος τελείται το απόγευμα, με ειδική πομπή, στην οποία προηγείται η μπάντα, ο κλήρος, οι αρχές και ο λαός του νησιού μεταφέρουν τον επίσκοπο από τον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων και του Τιμίου Προδρόμου στο Μητροπολιτικό Μέγαρο.
Ο διαφορετικός αγιασμός
Στη Ζάκυνθο, κατά την τελετή του αγιασμού των υδάτων την ημέρα των Φώτων, ο Σταυρός δεν πετιέται στην θάλασσα αλλά «βαπτίζεται» από τον τοπικό Επίσκοπο, τοποθετημένος επάνω σε ένα μακρύ κοντάρι. Επίσης εκεί βουτούν και ένα μαντήλι, δεμένο σε κλωστή, με το οποίο πλένουν τα μάτια τους, για να μην πάθουν κάποια ασθένεια.
Πιστοί οι Τζαντιώτες στα έθιμά τους και τις πολλαπλές ιδιαιτερότητες του νησιού τους, δεν δέχονται εύκολα αλλαγές. Έτσι όταν κάποια φορά ο πρώτος μη Επτανήσιος δεσπότης, ο Χρυσόστομος Δημητρίου, θέλησε να αλλάξει το έθιμο και μη ακούγοντας (σαν δεσπότης) κανέναν πέταξε το Σταυρό στη θάλασσα με κορδελάκι, όλοι οι Ζακυνθινοί του φώναζαν κοροϊδευτικά: «Τσιμπάει, δεσπότη; Τσιμπάει;». Μια και η εικόνα τους θύμιζε ψάρεμα. Από τότε το έθιμο επανήλθε και η ιδιαιτερότητα συνεχίζεται.
Χαλκιδική: Ο «βασιλιάς» και οι «φωταράδες»
Σε πολλά χωριά της Χαλκιδικής αναβιώνει ακόμη και σήμερα το έθιμο των «φωταράδων». Ο «βασιλιάς», που είναι φορτωμένος με κουδούνια, ανοίγει τον χορό και τον ακολουθούν οι «φωταράδες», οι πιστοί του υπήκοοι με ξύλινα σπαθιά, που προσπαθούν να αποτρέψουν οποιονδήποτε προσπαθεί να κλέψει ένα λουκάνικο που στήνεται στην πλατεία του χωριού.
Νέα Καρβάλη Καβάλας: Τα "Σάγια"
Ενα ιδιαίτερο δρώμενο αναβιώνει στη Νέα Καρβάλη της Καβάλας. Η μεγάλη εντυπωσιακή φωτιά, που άναψε και φέτος παραμονή των Θεοφανίων, στο κέντρο της ιστορικής κοινότητας, μπροστά από το ιερό προσκύνημα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, επιβεβαιώνει με τον πιο έμπρακτο τρόπο ότι σε αυτόν τον προσφυγικό οικισμό οι άνθρωποι, οι απόγονοι των προσφύγων από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας κρατούν ακόμα τις παραδόσεις τους, κρατούν ζωντανά ήθη και έθιμα, τιμώντας τη μνήμη των προγόνων τους. Των ανθρώπων εκείνων που πρώτοι εγκαταστάθηκαν σε αυτόν τον τόπο όταν έφυγαν κυνηγημένοι από τη Μικρά Ασία.
Τα «Σάγια» στη Νέα Καρβάλη αναβιώνουν κάθε χρόνο με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων της κοινότητας ανεξαρτήτου ηλικίας. Μια τελετουργία κι ένα δρώμενο γεμάτο συμβολισμούς και πολλές αναμνήσεις. «Τα Σάγια», εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Νέας Καρβάλης Νίκος Γκίκας, «όπως και πολλά άλλα δρώμενα που αναβιώνουν κατά την περίοδο του Δωδεκαημέρου στην Ελλάδα, αποτελεί μια σύνθετη τελετουργική πράξη, η οποία περιέχει και λατρευτική διάσταση και έχει ως κύριο σκοπό την ευχετηρία, δηλαδή την καλοχρονιά, στοιχείο που τονίζεται με την πυρά, τις ευχές, τους χορούς και τα τραγούδια».
Την παραμονή των Θεοφανίων, στο Γκέλβερι της Καππαδοκίας οι κάτοικοι νωρίς το πρωί πήγαιναν στην εκκλησία κι έπαιρναν τον μικρό αγιασμό, σε αντίθεση με τον μεγάλο αγιασμό που θα έπαιρναν την επόμενη μέρα των Θεοφανίων. Έπιναν αγιασμό και έφερναν και στα σπίτια τους για να ραντίσουν τα ζώα, τους κήπους τα χωράφια και τα αμπέλια.
Τα παιδιά σχημάτιζαν ομάδες για να πουν τα κάλαντα. Κάποιες ομάδες παιδιών, συνήθιζαν την ημέρα εκείνη να μεταμορφώνονται σε «Σάγια». Διάλεγαν μια μεγάλη κιλότα, μέσα στην οποία να μπορέσουν να βυθιστούν μέχρι το λαιμό. Το κεφάλι μόνο έμενε απ' έξω. Μ' ένα ζευγάρι κέρατα στο μέτωπο, μια μεγάλη σειρά από βόλους και κουδουνάκια προσδεμένο σ' αυτό το ιδιόρρυθμο ένδυμα, πήγαιναν στα ελληνικά σπίτια και φώναζαν με δύναμη: «Ήρθε η σάγια, την άκουσες;». Με επισημότητα και με την συμμετοχή όλων γινόταν το βράδυ της ίδιας μέρας το άναμμα της φωτιάς στην αυλή της εκκλησίας.
Από νωρίς οι νέοι κουβαλούσαν κληματόβεργες και άλλα ξύλα και τα σώρευαν στην αυλή της εκκλησίας. Μαζεύονταν πολλοί χωριανοί γύρω από τον σωρό και ο παπάς ρωτούσε: «Ποιος θέλει ν’ ανάψει τη φωτιά και τι προσφέρει στην εκκλησία;». Πρόσφερε ο καθένας ό,τι μπορούσε, εκείνος που θα έδινε το μεγαλύτερο ποσό, έπαιρνε το δικαίωμα να ανάψει την φωτιά.
Οι φλόγες ανέβαιναν ψηλά και οι άνθρωποι τριγύριζαν την πυρά χορεύοντας και τραγουδώντας. Όλοι παρακολουθούσαν την κατεύθυνση του καπνού. Αν πήγαινε Ανατολικά, ήταν καλό σημάδι, η σοδειά θα ήταν πλούσια. Αν στρέφονταν προς τη Δύση, τον Βορρά ή τον Νότο, μόνον τα σπίτια του χωριού που ήταν σ' εκείνα τα σημεία θα είχαν καλή συγκομιδή. Όταν χαμήλωνε η φωτιά, τα παιδιά πηδούσαν από πάνω τρεις φορές. Μερικοί έπαιρναν από τη φωτιά μισοκαμμένα ξύλα και τα πήγαιναν στο τζάκι του σπιτιού για γούρι. Άλλοι έπαιρναν κάρβουνα και τα φύλαγαν για να τα χρησιμοποιήσουν στο θυμιατήρι τους. Στο τέλος μάζευαν τη στάχτη και την σώρευαν πίσω από το ιερό της εκκλησίας.

Πηγή πληροφοριών: sitiakanea.gr, ΑΠΕ - ΜΠΕ, imerazante.gr, kalivrisi.gr
 

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ

                                                                 ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ


Ήθος ονομάζουμε το σύνολο των ψυχικών χαρακτηριστικών ενός ανθρώπου 

Με την λέξη ήθη εννοούμε τις αντιλήψεις που επικρατούν σε κάθε τοπική κοινωνία.Είναι οι αντιλήψεις για την ηθική και κοινωνική συμπεριφορά .Είναι ένα είδος «άγραφων νόμων» που μεταδίδονται με τον προφορικό λόγο από γενιά σε γενιά.Είναι οι θεμιτοί τρόποι συμπεριφοράς που αλλάζουν ανάλογα με την κάθε εποχή μεταβάλλονται μέσα στον χρόνο και προσαρμόζονται ανάλογα με την κάθε τοπική κοινωνία. Τα έθιμα αποτελούν τις πράξεις, τις τελετές, τον τρόπο δηλαδή που εφαρμόζει ο κάθε τόπος, προκειμένου να εκφράσει τις δικές του αντιλήψεις. Τα έθιμα,συνήθειες με καθολικό χαρακτήρα  τα οποία έχουν καθιερωθεί να τελούνται σταθερά κάθε χρόνο και να μεταφέρονται από την μία γενιά στην επόμενη, έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι παραδόσεις.

Η καταγωγή τους προέρχεται από την αρχαιότητα και από την βυζαντινή περίοδο, καθώς έχουν στενή σχέση με την θρησκεία του Χριστιανισμού. Έχουν και  επιδράσεις από τους κατακτητές 

Τα ήθη και τα έθιμα ταξινομούνται σε δύο κύριες κατηγορίες. Η πρώτη αφορά στον «κύκλο της ανθρώπινης ζωής», δηλαδή στη γέννηση του ανθρώπου, στην τελετή του γάμου του και τέλος στην τελετή του θανάτου του. Στην δεύτερη κατηγορία κατατάσσουμε τα ήθη και τα έθιμα που έχουν σχέση με τον «ετήσιο κύκλο», δηλαδή με αυτά που αφορούν στις θρησκευτικές εορτές, καθώς και με τις άλλες ενασχολήσεις της κάθε κοινωνίας καθ’ όλη την διάρκεια του έτους.Έχουμε τα γαμήλια έθιμα, τα γενικά ,τα τοπικά,επαγγελματικά ,θρησκευτικά .Τα δύο στοιχεία των εθίμων είναι ο χρόνος ,μια συμπεριφορά που παγιώνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και θεωρείται δίκαιη και το ψυχολογικό ότι αυτή η δίκαιη συμπεριφορά πρέπει να τηρηθεί διαφορετικά θα υπάρξουν κυρώσεις όπως η γενική κατακραυγή και η ηθική καταδίκη.΄

Είναι πολύ σημαντικό για τον ελληνικό πολιτισμό να διατηρήσει αυτές τις λαϊκές παραδόσεις, που δημιουργήθηκαν μετά το τέλος της Βυζαντινής περιόδου και κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας γιατί ενώνουν τον Αρχαίο τον νεότερο λαϊκό πολιτιμό με το σήμερα.