Πέτρινα σοκάκια

 

                                                Στα πέτρινα σοκάκια

Στα πέτρινα σοκάκια έβλεπα τα παιδιά να παίζουν, να γελούν και να τρώνε ζαχαρωτά, στα μάτια τους η ευτυχία κυριαρχούσε

Στα πέτρινα σοκάκια είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει με ρούχα παλιά,βρώμικα, να έχουν ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου κρατούσε ένα ξύλο από έναν κορμό καρυδιάς, ήταν σκληρό σαν τα βάσανα που είχε περάσει κατά την διάρκεια της πολύχρονης ζωής της, το μεσημέρι ο ήλιος έπεφτε επάνω της, μόνο τα καυτά της δάκρυα ήταν ορατά.

Δύο γενιές, πολλές στιγμές, ένα χάσμα μιας σκληρής πραγματικότητας

Το ποίημα αυτό το έγραψε ο γιος μου, ο Χρήστος για τον διαγωνισμό ποίησης του σχολείου του, το προηγούμενο σχολικό έτος, δηλαδή στην Α' Λυκείου, όπου κέρδισε ένα από τα 5 βραβεία του διαγωνισμού.