Ιστορία ζωής

Η "Ιστορία ζωής" αποτελεί ένα ιστορικό διήγημα που αφορά την καταστροφή της Σμύρνης, όπου φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια απο την θλιβερή αλλά και ιστορικά χαραγμένη στο μυαλό και στη καρδιά των Ελλήνων, την Μικρασιατική καταστροφή. Το διήγημα το έγραψε ο γιός μου, Χρήστος.

Δυο φίλες,η Μελίνα και η Σοφία ζούσαν στη Σμύρνη,πριν τη καταστροφή του διαμαντιού της Μικρασιατικής ιστορίας.

Μέτα από πολλά χρονιά η γιαγιά Σοφία διηγούταν τη ιστορία της Σμύρνης,περίγραψε μια Σμύρνη πριν το 1922 που ήταν μια κοιλάδα πολιτισμού,αυτό άγγιξε τη εγγονή της,την Αλεξάνδρα,άλλα ήθελε να μάθει κι άλλα επειδή πια είναι μια φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας,θέλει να ανοίξει το κουβάρι που οδήγησε τη Σμύρνη στη καταστροφή της,ακόμα θυμάται τα λογία της γιαγιά της όταν διηγούταν τη ιστορία.

Λοιπόν,παιδιά,θα διηγηθώ μια ιστορία,πολύ παλιά,όταν εγώ ήμουν στη ηλικία σας,δεν θα ήμουν 10 με 12 χρόνων όταν πήγαινα στο παζάρι της Σμύρνης, θυμάμαι την κοσμοσυρροή ανθρώπων, Αχ, η Σμύρνη είχε ζωή τότε...άκουγα μουσική, τραγούδια, όλοι οι άνθρωποι χορεύανε, χαρά, γέλια. Μέσα μου έχω μια νοσταλγία για εκείνη τη εποχή, θυμάμαι όταν πήγαινα με τη μητέρα μου στα μπαχαρικά, εκεί να δεις χαρά!, η κανέλα, το γαρύφαλο,το μοσχοκάρυδο μου έσπαγαν τη μύτη!, θυμάμαι και όταν με τα κορίτσια της γειτονιάς, πηγαίναμε και αγοράζαμε παιχνίδια, η δίκη μου οικογένεια μου αντιμετώπιζε κατά καιρούς οικονομικά προβλήματα,θυμάμαι μια φορά η φίλη μου η Μελίνα, μου έδωσε πολλά χρήματα για εκείνη τη εποχή και αγόρασα μια πανέμορφη κούκλα, με συγκίνησε πολύ αυτή η κίνηση , την αγκάλιασα και της είπα αν θέλει να έρθει σπίτι μου, να φάμε μπακλαβά ,που έφτιαξε η μητέρα μου λόγω της γιορτής του αδελφού μου, αυτή δίστασε να μιλήσει επειδή ήξερε λόγω ότι η οικογένεια της ήταν πλούσια και εύπορη, δεν θα την άφηναν οι γονείς της να πήγαινε σε ένα σπίτι μιας οικογενείας άλλης κοινωνικής τάξης.

Την θυμάμαι τη μητέρα της Μελίνας ήταν μια ψηλή γυναικά,με σοβαρό βλέμμα και πολύ απόμακρη,φορούσε ακριβά ρούχα, παπούτσια, ένα καπέλο με φτερά στο επάνω μέρος του και κρατούσε μια ομπρελά, σύμβολο της αστικής τάξης της Σμύρνης!.

Έμενα η οικογένεια είχε μια αγνότητα ψυχής, εγώ είπα στη Μελίνα ότι δεν πειράζει και ότι θα τα πούμε αύριο και χαιρετηθήκαμε.

Έφτασα στο σπίτι μου,η μητέρα μου έβαζε το μέλι στο μπακλαβά, μου έτρεχαν τα σάλια…

- Σοφούλα, κάτσε να έρθει ο αδελφός σου, βγάλε το λευκό τραπεζομάντιλο από τη συρταριερά!

- Εντάξει μαμά

Η μητέρα μου έστρωσε το τραπέζι με το λευκό τραπεζομάντιλο και έβγαλε τα ποτηριά.

- Ο Κυρ Γιώργος μου έφερε λίγο κρασί , να είναι καλά ο άνθρωπος!

-Αχ, βρε μαμά , έτσι θέλω να σε βλέπω, χαρούμενη!

-Εντάξει κοριτσάκι μου γλυκό.

Με αγκάλιασε, εκείνη την ώρα ήρθε ο αδελφός μου, ήταν κακόκεφος εκείνη τη μέρα

- Να σου φέρω να φας, έφτιαξα σουτζουκάκια, λίγο κιμά μου έφερε ο Κυρ Κώστας , να είναι καλά ο άνθρωπος!.

-Εντάξει βρε μάνα, θα φάω άλλα λίγο, δεν έχω πολλή όρεξη σήμερα

- Τι έπαθες γιόκα μου, μήπως είσαι άρρωστος;.

-Όχι βρε μάνα, ο νους σου πάντα στο κακό πάει, λίγο κακόκεφος είμαι

-Εντάξει βρε γιόκα μου, θα φάμε τώρα, πλύνε τα χεριά σου Σοφούλα!

-Και τώρα ας κάνουμε τη προσευχή μας...Γρήγορη τι έγινε στο μαγαζί σήμερα;

-Όλα καλά βρε μάνα.

-Στη αγορά;

-Όλα καλά.

-Τότε,τι σε βασανίζει;.

-Άκου βρε μάνα, άκουσα ότι τους νέους θα τους πάνε στο μέτωπο,τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, θα πάω και εγώ στο μέτωπο, να πολεμήσω!.

Εκείνη τη στιγμή, η μητέρα έβγαλε μια σιωπή, σταμάτησε να τρώει και είπε:

-Να προσεχείς παιδί μου , λεβέντη μου, είσαι άξιος αυτό ήθελε και ο πατέρας σου, πάρε το χρυσό του το σταυρό σαν φυλακτό να τον έχεις!

-Εντάξει βρε μάνα,σε αγαπώ!

-Και εγώ σε αγαπώ!

Εκείνη τη στιγμή αγκαλιστήκανε, μετά ο Γρηγόρης είπε σε μένα:

-Να προσεχείς τον εαυτό σου και την μητέρα

-Εντάξει Γρήγορη

Μέτα από λίγη ώρα έφυγε μαζί με τα πράγματα που έφτιαξε η μητέρα.

Η μητέρα δάκρυσε και είπε αντίο στο Γρήγορη, όταν έφυγε μου έδωσε ένα γλυκό φιλί.

Ακόμα θυμάμαι αυτές τις στιγμές είπε η γιαγιά Σοφία.

Εκείνη τη στιγμή, η τότε μικρή Αλεξάνδρα , δάκρυσε στο άκουσμα αυτής της συγκινητικής ιστορίας.

Και τότε η γιαγιά Σοφία είπε:-Αλεξάνδρα μου μην κλαις, θέλεις να ακούσεις τη συνεχεία;.

-Ναι γιαγιά , έχει πολύ ενδιαφέρον!

Σμύρνη 1922

Τα συνεχής γεγονότα σφυροκόπησαν τη γαλήνη της Σμύρνης, φόβο και τρόμο

έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων.

Ανήσυχη ήταν και η Μελίνα.

-Ανησυχώ πολύ για όλα αυτά, Σοφία, γύρισε ο αδελφός σου από το μέτωπο;

-Σήμερα γυρνάει, έχει πάρει άδεια για δυο ήμερες, ελπίζω να μας πει καλές ειδήσεις

- Το ελπίζω

-Θα τα πούμε, είπε η Μελίνα

-Θα τα πούμε, είπα εγώ

Εκείνη τη στιγμή με αγκάλιασε, πρώτη φορά με αγκάλιασε και μου είπε σε αγαπώ να το ξέρεις.

- Και εγώ, σαν αδελφή μου σε έχω

-Και εγώ το ίδιο

Γύρισα στο σπίτι, γύρισε ο αδελφός μου ήταν ταλαιπωρημένος άλλα μας αγκάλιασε και τις δυό.

-Για πες Γρήγορη μου πως είναι τα πράγματα στο μέτωπο; είπε η μητέρα

-Δύσκολα τα πράγματα βρε μάνα, δεν ξέρω τι θα γίνει, φρικτές εικόνες έχουν δει τα μάτια μου που δεν θέλω να τις θυμάμαι

-Εντάξει γιόκα μου, μην στεναχωριέσαι.

Μέτα από λίγες ήμερες ο Κυρ Γιάννης , ο γείτονας μας είπε:

-Μπήκαν οι Τούρκοι στη Σμύρνη, υποχώρησε ο ελληνικός στρατός, πρέπει να φύγουμε από εδώ, να πάμε στο λιμάνι, να βρούμε βάρκες, να σωθούμε!

Μας έπιασε τρόμος...ένας κόμπος στο λαιμό...τρέχοντας μαζέψαμε τα βασικά μας πράγματα και φύγαμε τρέχοντας.

Πηγαίναμε προς λιμάνι και οι τρεις μας , όσο πλησιάζαμε βλέπαμε σκοτωμένους ανθρώπους , πολύ αίμα έπεσε, ακούγαμε βομβαρδισμούς, βλέπαμε φλόγες, καιγόταν η Σμύρνη!

Η μητέρα ήταν έτοιμη να καταρρεύσει από το ψυχικό πόνο και τους καπνούς , ο αδελφός μου την κράτησε δυνατά και πηδήξαμε και οι τρεις σε μια βάρκα, ευτυχώς δεν βούλιαξε, σωθήκαμε άλλα η Σμύρνη πια γινόταν στάχτες και αποκαΐδια.

-Τι απέγινε η Μελίνα; είπε η Αλεξάνδρα

-Περίμενε βρε Αλεξάνδρα μου να τελειώσω τη ιστορία.

Χίος 1923

Γίναμε πρόσφυγες στη Χίο, φτώχια, λίγο φαγητό, μια ζωή στη Σμύρνη χάθηκε, μητέρα μου πολλές φόρες έκλαιγε τα βράδια για τη καταστροφή της Σμύρνης.

Μου έλειπε η Μελίνα πολύ,δεν ήξερα αν ζει ή αν πέθανε.

Άλλα μια ήμερα ήρθε μια βάρκα στη Χίο ήταν η Μελίνα μαζί με τους γονείς της με ρούχα βρόμικα, σκισμένα.

-Σοφία!

-Μελίνα!

Αγκαλιαστήκαμε...η Μελίνα είπε:

-Πάει η Σμύρνη, Σοφία, χάθηκε, ευτυχώς σωθήκαμε και είμαστε και πάλι μαζί

-Θα κάνουμε όλοι μια νέα αρχή εδώ, το ξέρω είναι δύσκολο να ξεχάσουμε το παρελθόν άλλα πρέπει να γίνει…κλάψαμε μαζί…δεν θα τη ξεχάσω πότε αυτή τη στιγμή.

-Δεν θα την ξεχάσεις γιαγιά είπε η Αλεξάνδρα

Αθήνα

Η Αλεξάνδρα πήρε βραβείο για τη ερευνά για τη ιστορία της Σμύρνης, “Τιμή προς τη γιαγιά Σοφία’’ έγραφε το βραβείο, τη ιστορία της γιαγιάς Σοφίας την έμαθε ολόκληρο το πανελλήνιο.

-Έγω είμαι περήφανη για τη γιαγιά μου, η Σμύρνη θα είναι στη καρδιά μου για πάντα!.

                                                              ΤΕΛΟΣ

Τον Μαΐο του 2022, το σχολειό του γιού μου για το κλείσιμο της περσινής σχολικής χρονιάς έψαχνε να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο, με τη βοήθεια των καθηγητών και μαθητών το ιστορικό διήγημα "Ιστορία Ζωής" μετατράπτηκε σε θεατρικό έργο και ανέβηκε σε παράσταση.