Πόνος και οργή στα Τέμπη
Στα Τέμπη η Ελλάδα μονάχη
ζητά τα χαμένα παιδιά της
Και τα δάκρυα από τα μάτια κυλούν
στη γη για τα απότομα κομμένα κλαδιά της
Για τα όνειρα που χάθηκαν νωρίς
στου ορίζοντα το μάκρος
ξεπροβάλλει ένα μεγάλο Γιατί ,θαρρείς
δεν υπάρχει τίποτα άλλο
Μόνο η οργή για το ανελέητο κράτος
Και ο πόνος μας είναι βουβός
η ψυχή μας ματώνει
Αίμα δάκρυα γίναν χείμαρρος
σαν όλεθρος τους ένοχους ζυγώνει
Αφιέρωμα στα παιδιά και τα όνειρα τους που χάθηκαν τόσο απότομα και άδικα
Μαρία μου, το ότι η ψυχούλα σου και η σκέψη σου έγειραν πάνω από αυτά τα γεγονότα για να εκφράσουν τα συναισθήματά σου με ένα όμορφο ποίημα, φανερώνει και την αντάρα μέσα σου, τον πόνο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραγωδία πραγματικά και εντελώς "φτηνά". Τι να πω.
Ας ανεβάσουμε το επίπεδο της συνείδησής μας. Καλή σου συνέχεια.
Αφουγκράστηκες τον πόνο και την οργή όλων μας. Νέα παιδιά έφυγαν άδικα και δικαίως τα μνημονεύεις. Ο πόνος διάχυτος και το ανελέητο κράτος κωφεύει. Μπράβο Μαρία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά
Μαρία μου, οι στίχοι σου είναι και δικοί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δύσκολο, στενάχωρο, είναι αυτό που βρήκε τη χώρα μας.
Μια τραγωδία ανείπωτη.
Τόσα παιδιά, χάθηκαν τσάμπα!
Να 'σαι καλά Μαρία μου και μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να γράψεις τέτοιους στίχους!
Καλό βράδυ!