Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2022

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

 

                                                             Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ







Η Αμαλία από μικρή με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι.

Λάτρευε να πηγαίνει εκδρομές , ταξίδια αλλά και περιπάτους στην πόλη να βγάζει φωτογραφίες τοπία,πουλιά και ζωάκια,

μνημεία ,ανθρώπους του μόχθου σε διάφορες στιγμές,τις  ασχολίες τους.

Αποφάσισε να σπουδάσει φωτογράφος για την ενασχόληση της με την φωτογραφία σε επαγγελματική βάση.

Μετά από λίγα χρόνια κατάφερε να  τελειώσει τις σπουδές της και να πάει στο εξωτερικό με σκοπό να τις συνεχίσει.

Παράλληλα βρήκε δουλειά σε μια εφημερίδα που κάλυπτε πολεμικά ρεπορτάζ σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.

Κάποια στιγμή την έστειλαν μαζί με ρεπόρτερ στην εμπόλεμη ζώνη στην Συρία για να καλύψουν τα γεγονότα.

Φωτογράφιζε την ματαιότητα, την φρίκη του πολέμου σκοτωμένα παιδιά βομβαρδισμένα σπίτια πρόσφυγες που έφευγαν από την πατρίδα τους για να κάνουν μια νέα αρχή σε ειρηνικό περιβάλλον.

Μια στιγμή ήταν αρκετή να γίνει το κακό.

Μια βόμβα έσκασε πολύ κοντά της .

Η μηχανή έπεσε από το χέρι της το αίμα ανάβλυσε και τύλιξε τα πάντα.

Έγινε και η ίδια μια φωτογραφία ενός φρικιαστικού πολέμου ενός κόσμου που αυτοκαταστρέφεται.







Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου -Σεραϊδάρη γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως Nelly υπήρξε η πρώτη γυναίκα φωτογράφος στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε 23 Νοεμβρίου 1899 στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας.
Πέθανε στις17 Αυγούστου 1998.
Διακρίθηκε για την τέλεια τεχνική και την επιμέλεια της στον σκοτεινό θάλαμο .Η αφομοιωτικη της ικανότητα θεωρήθηκε φαινόμενο.
Το φυσικό φως ,το ανθρώπινο σώμα σαν γλυπτό καο ο χώρος σφράγισαν την καλλιτεχνική προσωπικότητα της.
Από τα πρώτα θέματα ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες αλλά και τα πορτρέτα της καλής κοινωνίας.Το 1985 χάρισε τις φωτογραφικές της μηχανές και το αρχείο της πάνω από 10.000 πλάκες στο μουσείο Μπενάκη.
Διακρίθηκε με εκδόσεις πλήθους λευκωμάτων εκθέσεις και την απονομή του Ταξιάρχη του Φοίνικα,το βραβείο Γραμμάτων και Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών το 1996












Η Βούλα Παπαϊωάννου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1898 στην αρχή γράφτηκε στη σχολή καλών τεχνών για να σπουδάσει ζωγραφική αλλά την κερδίσε η φωτογραφία.Για αυτην η φωτόγραφια ήταν επάγγελμα και ερασιτεχνικός μαζί Υπήρξε η φωτογράφος της κατοχής αφού πριν είχε ασχοληθεί με την φωτογράφηση αρχαιοτήτων και τοπίου.

Ζήτησε να πρόσφερει τις υπηρεσίες της στην αγωνιζόμενη Ελλάδα σαν πολεμική ανταποκρίτρια αίτημα που δεν έγινε δεκτό λόγω του φύλου της.

Τότε άρχισε να φωτογραφίζει σκηνές της κατοχικής Αθήνας  στιγμιότυπα με τον άμαχο πλυθησμό θεατρικές επιθεώρησεις  που διακωμωδούσαν  τον Μουσολίνι ,την υποδοχή των τραυματιών την ετοιμασία του ρουχισμού από τις γυναίκες για τους στρατιώτες τους  με κρυφή κάμερα αφού οι μηχανές είχαν απαγορευτεί.

.Το 1976 παρέδωσε το σύνολο του έργου της στο Μουσείο Μπενάκη.ενω το 1989 έγινε η πρώτη της ατομική έκθεση.

Πέθανε το 1990


Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Μίνι Σκυτάλη#4 που διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία η Mary Pertax













14 σχόλια:

  1. Πω πω πόσο καλά περιγράφεις τη φρίκη, και την απελπισία ενός πολέμου, ενός ξεριζωμού, του φόβου, και πόσο τραγικά τελειώνει η ζωή της ηρωίδας σου! Σ' ευχαριστώ Μαρία μου για τη συμμετοχή σου. Περιέγραψες στιγμές και γεγονότα που δεν πρέπει να ζει κανένας άνθρωπος! Καλό Σ/Κ πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα κοινωνικά σου αντανακλαστικά, Μαρία μου είναι άμεσα ενεργοποιημένα και ευαίσθητα, οφείλω να το ομολογήσω. Μετά το εξαίρετο ποίημά σου για την επέτειο του Πολυτεχνείου, έρχεται σήμερα αυτό το μικρό σου αφήγημα με ντοκουμενταριστικό χαρακτήρα για να μάς θυμίσει τη φρίκη του πολέμου αλλά να μας φέρει στο φως, γυναίκες με προσωπικότητα, που με τη φωτογραφική τους μηχανή έγιναν μέρος του κόσμου και της ιστορίας του.
    Πολύ ωραίο, Μαρία! Μπράβο καλή μας φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο συγκινητική η ιστορία σου Μαρία μου με το τραγικό τέλος της ηρωίδας σου!
    Αχ αυτά τα κλίκ του φακού, πόσες στιγμές ζωής αποτυπώνονται σε αυτά! και εκείνη έπεσε κάνοντας αυτό που αγαπούσε να κάνει, να φωτογραφίζει...
    Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας και αυτές τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες, για τις γυναίκες φωτογράφους!
    Πολύ όμορφη η έμπνευσή σου από την εικόνα αυτή!
    Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα με ότι κάνεις !! φιλιάαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαρία μου προσέγγισες το θέμα της φωτό με συγκλονιστικό τρόπο.Η ηθρϊδα σαυ αντιπροσωπευει όλους αυτούς που με την φωτογραφική τους μηχανή απαθανατίζουν γεγονότα σε όλον τον πλανήτη και μας κάνουν κοινωνούς....Περιγράφουν, καταγγέλουν, γνωστοποιούν, με κίνδυνο της ζωής τους....Σημαντική η προσφορά τους , ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι μία εικόνα = 1000 λέξεις.....Σπουδαίες και οι κυρίες πρωτοπότοι της φωτογραφικής τέχνης που μας παρουσίασες. Σ΄ευχαριστούμε γιά όλα !!! Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου άρεσε η ιστορία που έχτισες γύρω από γυναίκες φωτογράφους με κοινωνική προσφορά στα θέματα του πολέμου. Μάθαμε και για τις δυο φωτογράφους που άφησαν το έργο τους για εμάς τους επόμενους ως παρακαταθήκη. Ωραία συμμετοχή
    Μπράβο Μαρία
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι ωραία έμπνευση κι αυτή! Μέσα από μια φωτογραφία, ξεδιπλώνεις τις ζωές δύο σπουδαίων γυναικών που, μέσα από αντίξοες συνθήκες, άφησαν το αποτύπωμά τους, ιστορικό κειμήλιο της εποχής που έζησαν. Συγχαρητήρια, Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλήθεια πόσα πράγματα μπορεί να αποτυπώσει μία φωτογραφική μηχανή. Από χαρούμενες στιγμές μέχρι την φρίκη του πολέμου. Τα χαμόγελα μα και την απόγνωση. Την γέννηση και τον θάνατο. Και να μείνουν στο χρόνο, όπως το έργο των δύο Ελληνίδων φωτογράφων.
    Μπράβο για την συμμετοχή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συνδύασες υπέροχα την ιστορία μια "φανταστικής" φωτογράφου με την υπενθύμιση δύο κορυφαίων Ελληνίδων φωτογράφων.
    Όμορφη εγγραφή, Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εξαιρετική η έμπνευση σου και κατ' επέκταση η συμμετοχή σου Μαρία.
    Μπράβο σου!
    Μέσα από τρεις φωτογράφους, διαφορετικών γενιών οι δυο από τη μία, βλέπουμε τη φρίκη του θανάτου, που ακόμα ζει και καταστρέφει ζωές.
    Καλό βράδυ και καλή βδομάδα να έχουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου Μαρία.
    Συνειδητοποιούμε ότι χάρη στη φωτογραφία, μένουν για πάντα στη μνήμη μας ωραίες στιγμές, δυστυχώς όμως κι άσχημες.
    Ο πόλεμος είναι μια από αυτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπράβο Μαρία μου , τοσο επίκαιρο τοσο ρεαλιστικο το κείμενο σου . Ολα τα συναισθήματα μέσα από την τεχνη και της φωτογραφίας . Σε φιλώ Κατια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μαρία, πολύ μου άρεσε η έμπνευσή σου και η παρουσίαση των ιστοριών! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο συνδυασμός τής φανταστικής ιστορίας με την αληθινή ζωή των δυο γυναικών φωτογράφων. Αυτό θα πει αληθινή έμπνευση! Τις φωτογράφους δεν τις γνώριζα, έζησαν όμως και οι δυο τη ζωή μέσα από το πολύ τραχύ της πρόσωπο, μιας και το να αποτυπώνει κάποιος τον πόλεμο και τη φτώχια, πρέπει να είναι απίστευτα σκληρό. Μα είσαι καλά Μαρία και καλό σου βράδυ🎄

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ωραίες οι γραμμές που έγραψες, Μαρία μου. Προβληματίζουν, δίνουν γροθιά στο στομάχι.
    Επισκέψου σε παρακαλώ το blog μου. Ανάρτησα τους/τις νικητές/τριες για τα δωράκια των γενεθλίων μου.
    Σε φιλώ, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μου αρέσει να διαβάζω τα σχόλια σας